Aangezien Anke en Stephanie hun reis er bijna op zit,
besloten we er een laatste tof weekend van te maken. Vandaag stond er weer een
hele trip op het programma!
Steven zou onze taxichauffeur van dienst zijn vandaag.
Steven is 24, woont in Kpando en komen
we hier veel tegen in zijn Taxi. Met hem konden we de beste prijs afspreken en
het is daarboven op ook n’n toffe gast dus dat was snel beslist! JNa snel nog een lunchpakketjes gemaakt te hebben, vertrokken we dan uiteindelijk om 9 uur richting Monkeys. Het was wel even puzzelen hoe we met z’n allen in de kleine taxi van Steven konden maar met Xenia al liggend op onze benen lukte het dan toch!
Lana, Xenia en ik waren al eerder bij the monkeys, the
waterfalls and the mountain geweest maar aangezien het de vorige keer zo’n
succes was (en omdat we al onze foto’s kwijt waren!) deden we het met plezier een
tweede keer over. Eenmaal aangekomen bij de aapjes stonden we al klaar met onze
bananen. We sloegen een ander pad in dan vorige keer en kwamen zo bij een veel
grotere groep apen die helemaal niet schuw van mensen waren! We stonden er nog
maar 10 seconden of de apen sprongen op onze armen, klommen langs onze benen
naar boven en gingen op ons hoofd zitten!
Op een gegeven moment
waren we allen bijna bedolven onder aapjes en konden we niet meer van het
lachen! Gelukkig hadden we Steven bij als fotograaf! Met een paar super leuke
foto’s als resultaat. Overigens weer niet met mijn fototoestel getrokken want
ik was deze keer mijn geheugen kaart vergeten! Goed bezig Sluis! Gelukkig
hadden de andere meisjes hun fototoestellen wel bij!
Na een half uurtje zaten de buikjes van de apen vol en
vertrokken ze wee richting oerwoud. Wat een ervaring! Zoiets vergeet ik nooit
meer. Toen we met z’n allen onszelf weer in de taxi propte was het
des te gezelliger. Iedereen hing vol bananensmurrie (aapjes zijn niet meteen de
properste eters blijkbaar) en we stonken allemaal verschrikkelijk naar
apenkont! Jammie…
Toen we op weg waren naar de Afa Djatto, hoogste berg van
Ghana, passeerden we plots een bordje met ‘Snake Zoo’. Dat moesten we natuurlijk
even checken. Steven leek ook wel geïnteresseerd dus maakten we een extra
tussenstop. ‘The Zoo’ was eigenlijk gewoon een huis. De eigenaar ervan vertelde
ons dat hij enkele jaren geleden enkele slangen in het woud gevangen had en die
zaten nu gewoon in bakken achteraan het huis. We konden gerust een kijkje gaan
nemen en als we wat bijbetaalden mochten we ze ook vast houden. Niemand stond
te trippelen om de slangen te gaan bekijken maar met lichte dwang van steven
gingen we dan toch maar. Ik betrouwde het zaakje niet helemaal. Wilde slangen
die achteraan in houtenbakken gehouden worden? Als dat maar goed komt! Onderweg
naar de slangen vroeg ik ook aan de eigenaar of de slangen hem niet beten. “Oh yes they do but I have a
medicine so don’t you worry, if you are bitten I will help you.” Ok nu
zag ik het helemaal niet meer zitten! Om eerlijk te zijn scheten we echt
allemaal in ons broek van de schrik. Stephanie had al zelfs van het begin
afgehaakt want zij is panisch voor slangen!
Toen we aankwamen bij de slangen haalde de man twee grote
‘ballbowa’s” boven. Hij hing ze rond zijn nek, rond zijn armen,… Dan was het
blijkbaar onze beurt. Niemand stond hier voor te springen maar ik was vast
besloten vandaag mijn grenzen te verleggen dus bood ik me aan als eerste
slachtoffer. Met mijn ogen toe en al trillend op mijn benen werd de slang rond
mijn nek gehangen. Een erg gek gevoel aangezien de slang vrij koud was en heel
zacht aanvoelde. Snel snel foto’s nemen en weg met die slang! De andere meisjes
waren daarna even dapper en één voor één werd de slang bij iedereen rond de nek
gehangen. 
Daarna wilde ik het nog wel eens proberen. Nu zelfs met twee
slangen. Ik was niet langer bang en voelde me ontspannen met de slangen rondom mij. Dit had ik nooit
gedacht! De slang hing rond mijn nek, kroop over mijn arm, hing rond mijn
middel en zat op mijn hoofd. Allemaal geen enkel probleem… Ik ben een echte het
slangenvrouw geworden! J
Na afscheid te hebben genomen van mijn nieuwe voetloze
vriendjes reden we verder naar the mountain. We moesten wat opschieten want
door de tussenstop zaten we wat achter op schema. Het was niet erg druk op de
Afa Djato en dus begonnen we aan de beklimming. Vorige keer beklommen Lana,
Xenia en ik hem langs de andere kant maar die zijde was blijkbaar nog zwaarder
dan de normale route en dus gingen we maar voor de gewone route.
Na nog geen 3 stappen betreurde ik al erg dat ik dit nog
eens deed. De beklimming van deze berg is zo ontzettend zwaar dat je al meteen
klets nat bent van het zweet. Het is afzien tot in de hoogste graad en tijdens
de beklimming kon ik me echt niet meer voorstellen waarom ik gezegd had dat ik
dit nog wel een tweede keer deed. Zelfs Steven, onze Ghanese Taxi-driver in
topvorm, was al snel buiten adem. 
Ik ben bijna naar boven gekropen en bereikte als tweede de top. Het uitzicht was net als voordien prachtig en uitgeteld lagen Lana en ik op de rest te wachten.
Na een half uurtje languit op adem komen moesten we natuurlijk ook weer naar beneden. Levensgevaarlijk stijl maar we hebben het toch weer overleefd!
De beklimming had ons te veel tijd gekost en we moesten nu
voortmaken. De watervallen waren nog een half uur rijden en binnen twee uurtjes
zou het al donker worden. Steven had er blijkbaar niet op gerekend dat de dag
zolang zou duren en werd wat kribbig maar eenmaal aangekomen aan de watervallen
was iedereen weer blij. De Wlee Waterfalls zijn zo prachtig en de verkoeling
die ze bieden is zalig. Bikini aan en zwemmen maar! Steven vond het water, zoals
wel meer Ghanezen, véél te koud en durfde er niet in. Maar na wat “pussy”
geroep van ons kon hij toch niet anders en sprong hij er mee in! Het was lache
giere brullen om hem zo te zien af zien van de kou. “Is this like Belgium
temprature” vroeg hij zelfs als bibberend!
Wanneer we met z’n allen pal onder de waterval gingen staan spoelden al het afzien van de bergbeklimming samen met de bananensmurrie en de apenstank zo van ons af! Wat een afsluiter van een leuke dag…
Om kwart voor 6 vetrokken we weer. En we moesten voortmaken
want het was nog een half uur wandelen door het bos naar de Taxi en het begon
al donker te worden. Het was net donker toen we de Taxi bereikten en dus
vertokken we snel want we moesten nog anderhalf uur rijden vooraleer we thuis
waren. Eenmaal thuis stond het eten al voor de deur want we waren laat.
Spaghetti met kip en rode saus! Er werd snel een bordje bijgezet en met z’n
zessen genoten we van ons avond eten!
War een super fijne dag!
Zondag 18/03/2012:
pannenkoeken bakken, afscheidsfeestje, jaloerse Prince en Steven, een pintje
pakken in The Spot!
Dag twee van het afscheidsweekend zou er een worden van
lekker smullen. Pannenkoeken bakken stond op de planning! ’s Morgens nog voor
wat eieren, bloem, olie, melk en suiker gaan en hop naar de keuken! Daar hadden
we afgesproken dat we hun kookvuren voor een uurtje mochten lenen! Het was al
een hele uitdaging! Het deeg maken met een houten stok, afwegen op het gevoel
en bakken op hete kolen. Toch zag het resultaat er prima uit en we amuseerden
er ons echt mee!
Eenmaal thuis besloten Anke en ik er een gezellige pick-nick
van te maken en we creëerden een kleine pick-nick tafel op ons terras.
(bloempjes en kaarsjes inbegrepen!) De pannenkoeken smaakten heerlijk en met vijf dikke, zware pannenkoeken in onze buik ploften we in de zetel.
Niet veel later kwam Steven ook op bezoek. Even hallo zeggen en kijken hoe we het stelden. Ook hij mocht eens van onze Belgische keuken proeven en vond het tot onze grote verbazing nog lekker ook! Daarna stond ook Prince plots voor de deur. De twee jongens hadden elkaars aanwezigheid duidelijk niet verwacht en stonden wat jaloers tegen over elkaar . Prince die drie koppen kleiner is en van ons de bijnaam ‘schanulleke’ kreeg moest duidelijk het onderspit tegen het macho gedrag van Steven delven maar deed of het hem niets kon maken. Wij deden tegen beiden allemaal even vriendelijk en het werd toch nog een leuk gesprek. We besloten ook om vanavond een afscheidsdrink te houden in The Spot en de twee jongens mochten ook mee.
In The Spot was het redelijk druk voor een zondagavond. Aangezien er niets anders koud was dan Ghanees bier zouden we dat maar nemen. Het bier viel tot mijn verbazing heel erg goed mee en de sfeer zat er al snel goed in! Op een gegeven moment stonden we ook allemaal op de dansvloer en amuseerden we ons te pletter! Wat voor veel bezien zorgde. Het ging blijkbaar het hele drop rond dat ‘the Jevvo’s’ aan het dansen waren en al snel zat de hele bar vol! De avond was eigenlijk een beetje té leuk want de volgende ochtend was iets minder…
Maandag
19/03/2012:Vertrek Anke en Stephanie, post!
Nog moe van het afscheidsfeestje van gisteren kropen we deze
ochtend dan toch maar uit bed. De kinderen op TNT waren vandaag nog drukker als
anders en mijn kop stond er niet echt naar maar dat was mijn eigen schuld.
Gelukkig vloog de tijd voorbij en voor ik het wist zaten we thuis al weer te
lunchen!
Vandaag is de allerlaatste dag van Anke en Stephanie dus gaan
we samen een laatste keer naar de markt. Het was op de markt extra druk en de
marktkramers smeekten ons bijna om iets van hen te kopen! Ik heb weer een
goedkoop stofje gekocht voor bij de verzameling en ook nog tomaatjes en
komkommer. Voila ik kan er weer tegen voor vijf dagen.
Toen we van de markt kwamen en het postkantoor passeerden
ging ik eens horen of er nog geen nieuwe brieven aangekomen waren. Normaal
gezien wordt alles bij ons thuis geleverd maar daar geloof ik al lang niet meer
in! (Lazy postman!) En jawel hoor! Wél twee brieven lagen er voor me klaar!
Eentje van Bebonne en Bompa met erg leuke krantenknipsels en eentje van mijn
mama met mooie bloemblaadjes! Jipie wat wordt ik weeral verwend!
Terug thuis was het erg druk en chaotisch. Alle spullen van Stephanie en Anke moesten ingepakt worden en het huis stond vol koffers. Ook al de nieuwe vrienden van Ghana wilden graag een laatste keer afscheid komen nemen waardoor het inpakken niet echt vooruit ging. Tegen 23.30 waren ze dan eindelijk toch klaar en kon er afscheid genomen worden van elkaar. Het is gek hoe je als totaal onbekenden zo’n goede vrienden kan worden. Een maand samenleven in een totaal vreemde wereld schept duidelijk een band. Ik zal ze missen…
Vandaag is ook de dag in mijn nieuwe bed! We hebben een beurtrol opgesteld en vanaf vannacht slaap ik dus voor de komende 3 weken alleen in een dubbel bed en verhuist Xenia naar Lana haar bed! Ook al heb ik niet zo slecht geslapen naast Lana, ik ben toch wel erg blij om nog eens alleen te liggen!
Dinsdag 21/03/2012:
Xenia ziek, huis gepoetst, twee meisjes
in de tuin, verschrikkelijk nieuws.
Anke en Stephanie vertrokken deze ochtend vroeg richting Cape Coast. Dat ze gepakt en gezakt waren kon je wel zeggen! Hoe ze dit allemaal gaan meesleuren op de trotro is me toch nog een raadsel en ik vrees al voor de trip wanneer het onze beurt zal zijn.
Toen het net half 8 was, werd Xenia erg ziek. Het was overgeven en diaree tegelijk. Ook ik zat met krampjes in de darmen en het was hier dus geen gezellige bedoeling thuis… We hebben uiteindelijk onze school moeten afbellen voor vandaag. Op deze manier konden we écht niet voor de klas staan! Xenia is terug in bed gekropen en toen ik me had volgepropt met immodium zijn Lana en ik aan het poetsten geslagen. (Zo’n kots en kak aanval brengt heel wat vuiligheid met zich mee dat kan ik je garanderen!)
De leerkrachten van TNT waren allen erg ongerust en hadden allemaal een eigen theorie over ons plots ziek zijn. Sommige zeiden dat het was van de berg beklimming, volgens anderen hadden we de griep en nog een paar beweerden dat we iets verkeerd gegeten hadden. Madam Liesbeth hield voet bij stuk dat als we wat meer Foefoe of Bangku zouden eten het allemaal in orde zou komen! Maar aangezien we alle drie al mottig worden als het woord Foefoe nog maar uitgesproken wordt brachten ze ons twee kannetjes thee! Wat een schatjes zijn het hier toch… Er gaat niets boven Ghanese gastvrijheid want ’s avonds stond Peace al weer klaar met verse thee!
Door in de voormiddag eens thuis te zijn hebben we ook ontdekt waardoor onze afval berg altijd zo verspreid ligt over het hele veld. Wij dachten altijd dat de geiten de zakjes openscheurden en het afval eruit sleepten maar toen ik deze morgen uit het raam keek zag ik twee meisjes van een jaar of 17. De meisjes zagen er niet uit. Ze waren vuil en hadden erg slechte kleren aan. Ze scheurden de zakjes open en haalden er alles uit dat nog bruikbaar was. Plastic flesjes en verpakkingen verdwenen allemaal in hun grote draagtas. Toen ze een zakje ontdekten met daarin overschot van kippenbotjes en tomatensaus stortte ze zich erop en aten het helaal leeg. Ik werd er even niet goed van omdat ik wist dat dat zakje daar al minstens 3 dagen lag te rotten in een hitte van 40° en dat in datzelfde zakje zakdoeken en zelfs maandverband zat! Lana, Xenia en ik gruwelden ervan en hadden erg met ze te doen. Daarom besloten we de lakens en handdoeken, die Anke en Stephanie hier hadden achtergelaten, aan hen te geven. Ook twee paar schoenen van Anke maakten hen erg gelukkig.
Toen de meisjes weer verdwenen waren gingen we kijken of het internet al terug gemaakt was., Helaas nog steeds geen internet. Er is blijkbaar al 4 dagen een internet probleem in heel Kpando. Xenia en Lana gingen verder naar het dorp om wat boodschappen te doen maar ik keerde huiswaarts voor een zoveelste toiletbezoekje. Toen ik aankwam zag ik al van ver dat de meisjes zich op ons terras hadden geïnstalleerd. Dat hadden we kunnen verwachten natuurlijk maar dat mocht ik niet toelaten. Ik sprak ze aan en probeerde hen uit te leggen dat ze nu weer moesten vertrekken. Tevergeefs. “Give me water, give me one Cedi.” Zucht. Dan nog maar eens uitleggen dat ze nu veel van ons gekregen hadden maar dat het nu genoeg was geweest. Uiteindelijk vertokken ze weer, een beetje ontgoocheld en kwaad maar ik kon hen nu niet verder helpen. Arme meisjes.
Later die dag hoorde ik nog erg choquerend nieuws. Een jongen van 8 jaar die op Aziave (onze eerste school) les volgde was gestorven! Toen de ouders van de jongen op zondag naar de kerk waren was het kind thuis gebleven om met zijn vriendje te spelen. Ze hadden ergens in het afval twee oude fietsspaken gevonden waarmee ze een zwaard gevechtje hielden. Op een gegeven moment heeft het vriendje hem per ongeluk geraakt tegen het hoofd waardoor hij zijn schedel spieste. Het kind stierf op weg naar het ziekenhuis.
Iedereen was erg aangedaan van dit nieuws. Toch gaat het
leven hier snel weer verder. De kinderen gaan gewoon naar school alsof er niets
gebeurd is en het nieuws wordt tussen de soep en de patatten wat verder
verteld. De jongen van 12 die zijn vriend neer stak wordt nu nog steeds
ondervraagd door de politie en wordt pas vrijgelaten als zijn ouders 200 Ghana
Cedi aan de politie betalen. Corrupt rotsyteem denkt iedereen hier maar niemand
durft er iets van te zeggen. Ghana is een geweldig land maar soms geloof ik
mijn eigen oren en ogen niet…
