Dinsdag 21/02/2012: Hoekenwerk poging 2, vlechtjes bij Xenia

Madam Evelyn kwam er pas om 9 uur door. Een uur te laat maar toen ze blijkbaar op het punt stond om te vertrekken leek het nogal regenachtig en dacht ze dat ze toch beter nog even kon wachten. Maar toen dus de regen uitbleef besloot ze om het toch maar te riskeren en naar school te komen. J

Ik liet de kindjes vandaag nog wat klapspelletjes doen met hun naam zodat ik deze wat beter zou kunnen leren kennen en daarna gaf ik een herhalingsles van gisteren. Aangezien gisteren het doorschuiven nogal hectisch verliep bedacht ik nu iets anders. De kinderen kennen een liedje dat als volgt gaat: “when I sit down and I stand up, and I sit down again. One to and three and four and five and I sit down again!”. Met dit liedje leerde ik de kinderen doorschuiven. Op “one, two and three and four and five” moesten de kinderen naar de volgende hoek marcheren om vervolgens daar te gaan zitten. Tegen het einde van het liedje moest dus ieder groepje klokgewijs verplaatst zijn.
In het begin was dat erg moeilijk! De kinderen dachten blijkbaar dat ze als eerste op een nieuwe stoel moest gaan zitten en renden door de klas, vertrappelde andere kinderen en sommigen kropen zelfs over de tafel. Zucht. Met handen en voeten en héél veel voordoen is het me uiteindelijk dan toch gelukt om ze het ook op een bijna normale manier te laten doen maar er is nog wel wat werk aan de winkel!

Na de speeltijd trokken Xenia en ik naar buiten om enkele estafetten spelletjes te spelen. De kinderen waren in hun twee klassen verdeeld en moesten om beurten op allerlei manieren met een bal naar de overkant lopen en zo snel mogelijk terugkomen. Een hele belevenis voor zowel de kinderen als voor Madam Evelyn en Madam Doris. De twee dames gingen er volledig in op en maalden de kinderen constant aan om steeds harder te lopen! (af en toe met een tikje van hun stok…) Madam Doris haalde het zelfs 1 keer in haar hoofd om al schreeuwend en met haar stok slagend achter een kind te lopen omdat deze te traag liep naar haar zin!  Al bij al waren de kinderen reuze enthousiast en dat deed me echt plezier!

Na school zijn we Xenia haar haren gaan laten invlechten. Twee uur wachten voor ons en een hoop pijnlijk getrek voor Xenia maar het resultaat mag er best zijn! Hopelijk blijft haar haar zo minder in de knoop en lijkt het minder vettig. Ik ben op dit moment nog niet van plan om vlechtjes te laten zetten omdat ik vrees dat m’n kopke dan wel eens zou kunnen verbranden en dat is nu net één van de enige dingen dat nog niet verband is!

De mensen hier begrijpen trouwens ook niet dat ik verbrand ben van de zon. Eén iemand vroeg me zelfs of ik wel zéker wist dat het van de zon kwam en dat niet gewoon mijn rode kleedje was afgegaan…

Woensdag 22/02/2012: Worship, Gruwel op Aziave, the woodshop

Worshipday vandaag dus de ochtend begon heel aangenaam. Eerst worship volgen op Primary, wat buiten een praatje maken met de leerkrachten, samen liedjes zingen en dan samen met Lana sportlessen geven aan P1, P2 en P3. Heel gezellige voormiddag dus.
Toen we aan de slag wilden gaan in KG ontbraken er 3 kinderen. Eentje van mijn klas, James (jongen die bij ons thuis altijd bellen komt blazen) en twee kleintjes van KG1.

Toen ze even later binnen gesleurd werden door een andere leerkracht begon de ondervraging in het Ewe. James en de twee andere kinderen waren tijdens breaktime blijkbaar naar hun huis gerend om er snel iets te gaan eten, spijtig genoeg had een andere leerkracht hen opgemerkt en moesten ze dus gestraft worden. Eerst waren de jongen en het meisje (3jaar) van KG 1 aan de beurt. Ze moesten hun handjes uitsteken terwijl Madam Doris er harde stokslagen opgaf. Al snel gilden de kindjes het uit van de pijn en wilden ze niet nog een keer hun handen uitsteken. Dat maakte Madam Doris allemaal niet uit. Dan sloeg ze wel overal waar ze de kinderen raken konden. De kindjes gingen al wenend weer op hun plaats zitten. Toen was James aan de beurt. Aangezien hij twee jaar ouder is kreeg hij de volle laag van Madam Evelyn. Ze sloeg hem kei hard op z’n handen, benen, achterwerk, rug en buik. James krijste van de pijn en kroop over de grond. Hij bleef maar zeggen “please stop” maar Evelyn sloeg gewoon verder. Ik denk dat ze hem minstens 40 keer heeft geslagen.

Xenia en ik konden het echt niet meer aanzien, het gekrijs ging door merg en been. Ik stond aan de grond genageld en was compleet machteloos. Dit was het verschrikkelijkste dat ik in mijn leven ooit gezien heb en ik kon niet snel genoeg weg zijn van deze verschrikkelijke plek. Het weerzinwekkendste van al was nog dat de andere kinderen niet meer konden van het lachen en dat de klas daarna doodleuk overging tot het zingen  “ If you’are Happy and you know it, say Amen!"  Ik heb enorm veel zin om hier nooit meer terug te keren en heb me meermaals afgevraagd wat ik eigenlijk op deze school doe.

Terug thuis was de possitieve sfeer ver te zoeken. We besloten dan maar om onze zinnen even wat te verzetten en gingen naar The Woodshop (ze verkopen er allerlei zelfgemaakte beeldjes). Francis, de eigenaar ervan, had ons al eerder uitgenodigd om eens een beeldje te proberen maken. Lana en Stephanie begonnen als eerste aan een olifant maar het bleek zo’n moeilijk en lang werkje dat wij vandaag niet meer aan de beurt konden. Niet erg. Ik was al lang blij dat ik gewoon even buiten waren geweest.

Donderdag 23/02/2012: Terug naar Aziave

Met de gedachte ‘ik ga toch op zen minste naar school gaan om de kinderen een leuke dag te bezorgen’ vertrok ik deze morgen met héél veel tegen zin naar Aziave. Ik was ook vast beraden om met Evelyn over het voorval te praten.
Om 8 uur was er natuurlijk nog geen leerkracht te bekennen en liepen de kinderen zo wat doelloos rond te hangen. Om half 9 besloot ik om dan maar gewoon zelf de dag te starten en riep ik alle kinderen binnen. Ik zou ze vandaag de onderdelen van ‘The Body’ leren. Toen we al goed op dreef waren, kwamen tegen kwart na 9 toch ook nog Madam Evelyn en Madam Doris opdagen.

Madam Evelyn vervoegde zich zoals gewoonlijk vriendelijk en begon mijn uitleg te vertalen. Dat apprecieer ik altijd oprecht aangezien de kinderen mij anders heel moeilijk verstaan. De kinderen staken tot mijn verbazing veel op van mijn les. Het ging vlotjes en ik had er na een tijdje zelfs weer plezier in. Madam Evelyn was ook veel aangenamer dan gisteren en dat was ook al een pak van m’n hart. Nog zo’n gruwel vertoning zou ik niet meer hebben kunnen verdragen.

Tijdens de breaktime besloot ik het er met haar even over te hebben. Ik legde haar uit dat het voor ons zeer choquerend was en dat wij dit absoluut niet gewoon zijn. Ik vertelde haar ook dat je voor zoiets in België in de gevangenis terecht kunt komen! “Belgium is Belgium and Ghana is Ghana” zei ze dan… Het heeft weinig zin om hierover te praten vrees ik. Ik hoop gewoon dat ik de kinderen hier op Aziave een leuke drie weken kan bezorgen en dat ze iets bijleren.
Anke en Stephanie vertelden ons gelukkig wel dat op de andere scholen hier in Kpando veel minder geslagen wordt dan in Aziave en dat ze daar er echt proberen op te letten. Laten we hopen…

Vrijdag 24/02/2012: The Monkeys, The Mountain, The Falls en bijna in de broek!

Vandaag gingen we op schooltrip met de middelbare school van Aziave! Speciaal voor ons was er een uitstap gepland en de kinderen die het konden betalen mochten ook mee. (Vooral middelbaar dus) Normaal gezien gingen Emanuel ons om 7 uur komen op pikken. Dat uur veranderde dan nog eens een keer in half 8 en 8 uur maar uiteindelijk kwam de bus er dan toch aan om half 9. Al een geluk dat we wat aan de Ghanese tijd beginnen te wennen en toch pas tegen 8 uur waren op gestaan! J Om half 9 stapten we dus op een overvolle bus met mega enthousiaste en zingende kinderen, Emanuel, nog een andere begeleider en de directrice.

 Na een half uurtje rijden kwamen we bij onze eerste halte: The monkeys! We kregen allen een klein banaantje in onze hand en gingen zo het bos in. Geen aap te zien en ik kreeg al mijn bedenkingen. Toen stopte onze gids plots op een open plek en begon een sissend geluid te maken Al snel hoorde je de ene aap na de andere naderen en op 10 seconden waren we omsingeld door kleine aapjes! Ze waren super schattig! Wij kregen de opdracht de banaan in de lucht te steken en dan zouden ze vanzelf wel op je arm springen, en inderdaad! Even snel als de aap op m’n arm sprong was hij al weer verdwenen mét banaan!  Toen de bananen opwaren was het spektakel dus ook voorbij en verdwenen de apen weer in het bos!

Wij weer de bus op met veel gezang voor 45 min. Toen kwamen we aan bij The Mountain (afa djato), de hoogste berg van heel Ghana. 825 meter boven zeeniveau en wij zouden hem gaan beklimmen. De directrice bleef wijselijk aan de voet van de berg want bergbeklimmen was toch niet helemaal haar ding. Moedig als we waren begonnen we aan de tocht! Al heel snel zonk de moed ons al in de schoenen want deze klim was onvoorstelbaar zwaar! Het was een geklauter op rotsblokken met een hellingsgraad om u tegen te zeggen en dat bij een temperatuur van 40°C. Ik heb meer dan eens tijdens deze beklimming gedacht dat ik het niet ging overleven en het niet ging halen, zo zwaar was het! Twee minuten klauteren en weer rusten. We konden niet meer en onze kleren waren kletsnat!

Uiteindelijk is het Emanuel en de kinderen toch gelukt om ons bijna naar boven te sleuren en na  1 uur verschrikkelijk afzien bereikten we dan toch de top! Hallelujah!

Boven op de berg was het snik heet en het zat er vol insecten die ons allen tegelijk aanvielen! Ze kropen in mijn ogen, staken in mijn benen, het was verschrikkelijk! Snel wat foto’s nemen, nog even genieten van het uitzicht en weg hier!
De afdaling was langs dezelfde weg en levens gevaarlijk! Ik ben dan ook meer dan eens op m’n poepke gevallen maar raakte toch zonder kleerscheuren weer beneden. Benden stond een heerlijk lunchmaal op ons te wachten! Een frisse Cola met rijst, kip, spaghetti en een slaatje! Allemaal gemaakt door Grace de vrouw van Emanuel! Het eten had me hier nog niet dikwijls ZO goed gesmaakt! Het was zalig!
Na het etentje nog eens 45 min richting watervallen. Tijdens de rit begon mijn buikje al wat te pruttelen… O oow. Anke had ons nog zo gewaarschuwd op te passen voor het eten, en zeker voor groenten aangezien die niet gewassen zijn met zuiver water. Toen we aankwamen bij de watervallen was ik dus nog net op tijd voor het toilet! Oef.
Vooraleer we bij de watervallen waren was het nog een half uurtje wandelen. Ik begon te merken dat het buikje nog steeds niet in orde was en wist dat hier geen toiletten meer in de buurt waren. Toen we aankwamen bij de (prachtige) watervallen kon ik het niet meer houden en was een spurtje naar de bossen héééél erg noodzakelijk! Heb me wel even serieus miserabel gevoeld maar besloot dan toch maar een zwemmetje te wagen. Het koude water deed gelukkig deugd en al gauw was ik van mijn buikpijn zo goed als verlost!Ik heb nog enorm genoten wan de watervallen! Het is er super mooi, het water is lekker koud en de waterval was de harde douche die ik hier al bijna 3 weken mis! Al snel was de helse klim van de berg vergeten…
Moe, klets nat en uitgeputs stapten we na een uurtje of 2 weer de bus op richting school. Het was nog een dik anderhalf uur rijden maar dat maakte niet zoveel uit. Ik heb me echt reuze geamuseerd vandaag!

Zaterdag 25/02/2012: Trotro, Kpong, nog eens trotro’s, parels, teleurstelling en Pizza!

Om half 9 ging al weer de wekker. We gingen vandaag naar Kpong en ik had er zin in! We zouden 2 uur in de trotro (minni busjes die veel goedkoper zijn dan een taxi) moeten zitten maar dat zou het waard zijn want in Kpong was de Beatsfactory en daar gingen we mooie parels kopen! J

Dus wij twee uur opgepropt in de trotro. De weg was lang en heet en ik had de rit duidelijk toch wat onderschat. Toen we aankwamen begonnen we meteen rond te vragen waar de beatsfactory ergens zou zijn. Dat bleek nog een heel eind wandelen dus namen we de Taxi. De Taxi zette ons af op een verlaten plek waar 1 winkeltje was met kralen. Dit was duidelijk niet de Beatsfatory dus moesten we terug. De taxichauffeur wist ditmaal ineens wel wat we  bedoelden en zou ons afzetten bij een trotro die naar daar reed. Weer een half uur de trotro op, een kwartiertje wandelen en jawel we hadden het gevonden! Hoera Hoera!

De fabriek bleek een gezellig huisje met een mooie groene tuin te zijn, klein verschil met de fabrieken van België dus. We kregen een snelle, van buiten geleerde rondleiding en mochten dan naar het winkeltje waar de parels verkocht werden. Ik was vastberaden met een volle zak naar huis te komen maar dat viel even tegen. Niet alleen was er weinig keuze, de parels waren ook veel te duur! Dit had ik me wel even anders voorgesteld. We besloten dan maar er toch enkelen te kopen en keerden nogal teleurgesteld terug.

Gelukkig hadden we nog 1 laatste vooruitzicht voor vandaag. Vorige week hadden we aan een klein restaurantje/bar gevraagd of het niet mogelijk was om voor ons een pizza te maken. Dat ging wel lukken zijden ze maar dat zou wel een weekje duren aangezien alle ingrediënten van Accra moesten komen. Geen probleem voor ons, we zouden wel wachten! Vandaag was eindelijk zover en om half 7 zaten we op het terras in Kpando. Ik probeerde me er niet te veel bij voor te stellen want ik vreesde er een beetje voor maar na een half uurtje wachten stond daar plots de zaligste Pizza die ik al ooit gezien had voor m’n neus! Hij smaakte ook verrukkelijk en we genoten er allen enorm van! Ik besefte maar al te goed dat ik door dit slippertje morgen op de pot zou zitten maar het was het volledig waard!

Omdat we nog licht euforisch aan het nagenieten waren van onze Pizza’s besloten we het ook maar ineens eens te wagen om op Café te gaan! Toch maar voor de veiligheid een local erbij halen dus smste ik Prince op die graag meewilde. Op het terras van het Café was het super gezellig. Er stond leuke muziek op, ik genoot van een Alvaro passionfruit en de Ghanezen maar dansen (want als er iets is dat ze hier goed kunnen is het toch zeker dansen!).

Toen de barman, op aanvraag, ook nog eens ons favoriete Ghanese nummer draaide ging het dak eraf! We amuseerden ons te pletter en het leek wel of we hier elke avond kwamen. Toen er dan ook nog eens twee witte ( de eerste witten die ik hier in 3 weken zag!) binnen kwamen waren wij de eerste die hen Jevvo  Jevvo naar de kop gooiden tot grote hilariteit van alle Ghanzen!  (Voor alle duidelijkheid: Alvaro is non-alcoholic beer J )
Toen we om 22 uur weer veilig thuis kwamen kroop ik moe maar tevreden in m’n bedje.

Zondag 26/02/2012: op de pot, foto’s van vrijdag kwijt, geen elektriciteit en reuze storm!

Zoals voorspeld bracht ik de morgen door op ons ranzig, stinkend toiletje dat je moet doorspoelen met een emmer water. Gelukkig ging het na een uurtje al beter en kon ik wat verder werken op de computer.
Toen ik wat foto’s zocht merkte ik dat ik een map met foto’s kwijt was. Blijkbaar waren de foto’s van de watervallen, de apen en de bergbeklimming niet goed op mijn laptop gezet maar had ik ze wel al van het fototoestel verwijderd. Echt balen en iedereen in huis dik slecht gezind want er zaten er hele goeie bij! Daarbovenop viel vandaag ook alle elektriciteit uit. Dus geen computer meer, geen licht, geen ventilators en geen ijskast!

Echt een heel slecht moment om geen elektriciteit te hebben want vandaag was het een erg benauwde dag! Het was snik heet en bewolkt en ik wist met mezelf geen blijf meer! In de namiddag overtrok ook heel Kpando. Toen de regen uiteindelijk met bakken uit de lucht viel stond heel ons kot op z’n kop. Een gigantische wind blies de regen langs alle kanten ons huis binnen. (Dat heb je natuurlijk als er geen glas in de ramen zit he!) Binnen liepen wij als vijf zotten door elkaar onze spullen watervrij te houden. Tevergeefs: zetels nat, bed nat, stoelen nat, koffers nat,… Ondertussen vielen buiten zelfs de hagelbollen uit de lucht!

Na een avondmaal in het pikdonker met de pillampen zijn we allen maar vroeg gaan slapen. In een nat bed… zucht.

Maandag 27/02/2012: Nieuwe week op Aziave, wéér geen elektriciteit, een douchke.

Deze morgen een nieuwe week op Aziave (tegelijk ook de laatste week op deze school). Om 8 uur geen KG teachers, om 9 uur kwam Madam Evelyn erdoor en om half 10 toch ook nog Doris… Alé vooruit we kunnen beginnen!

Tegen dat ik goed en wel mijn kindjes aan het werk had gezet kwam de directrice ook nog eens binnen gevallen. “Everybody has to go outside because there is a man who will fix the windows. It will only take 30 minutes”.  Dan maar naar buiten met alle 40 kinderen in de snik hete zon. De ‘30 minutes’ van de directrice werden al gauw 2 uur en mijn schooldag zat er weeral op. Ik denk ook niet dat de kinderen daarna nog veel gingen doen want zowel Madam Doris als Madam Evelyn hadden al een matje op de tafels gelegd om een dutje te doen!

Eenmaal thuis had ik afgesproken met mama en papa om op internet te skypen en ik moest ook enkel belangrijke documenten naar mijn schoolbegeleider doorsturen. Helaas weer geen elektriciteit! Aaaaaaaaaaarrrrgghhhhh! Als er morgen weer geen elektriciteit is dan breek ik hier het kot af denk ik!

Na al deze frustraties ben ik maar even een rustig douchke (= nen emmer water over mijne kop kappen) gaan nemen. Dat heeft gelukkig toch nog deugd gedaan want ik was weer behoorlijk smerig. Als je over je arm wrijft en er komen zwarte vellen af dan weet je dat het tijd is om je nog eens te wassen. (ook niet altijd mogelijk want we zitten de laatste weken met een serieus water gebrek.)

Donderdag 16/02/2012: verschrikkelijke Maïsbol, Er was eens een jongen met een trompet, huwelijksaanzoek voor Anke, investigation of the phone calls!

Madam Evelyn was zo vriendelijk om deze morgen haar ontbijt met mij en Xenia in de klas te delen. Het eten bestond uit een soort maïspap die was opgesteven tot 1 grote vetbol (denk aan mezenbollen voor in de tuin). Ik nam er een klein hapje van en zei dat het erg smakelijk was, vroeg waar ik het kon kopen en hoe het gemaakt werd maar eigenlijk moest ik er echt van overge***! Het smaakte naar iets van een dikke, zure, aangekoekte, slijmerige havermoutpap! Ook Xenia kon de schijn nog net ophouden toen ze het goedje naar binnen kreeg maar ik zag aan haar gezicht dat het moeilijk werd! Morgen kregen we nog een traktatie van Madam Doris! Joepie!

Op school mochten de kinderen met de plasticine spelen. Of wel was de plasticine kei hard of wel juist veel te lopend. Maar dat was geen probleem voor de kinderen want zij genoten er duidelijk van! Na de speeltijd ging Madam Evelyn nog een verhaal vertellen dat deze keer niet uit de bijbel kwam! Tof dacht ik! Ze evertelde het met veel intonatie in Ewe aan de kinderen en zong er af en toe zelfs liedjes bij! Echt tof dacht ik tot ik daarna de vertaling van het verhaal hoorde. Het ging als volgt:

“Er was een jongen die een trompet had. Zijn ouders hadden een boerderij die heel erg ver van hun huis lag. Toen de jongen op een dag zijn trompet vergat op de boerderij wilde hij het terug gaan halen maar de ouders vonden dat niet goed, het was al laat en zou donker en gevaarlijk worden. De jongen luisterde niet en ging toch zijn trompetje halen. De heenweg verliep goed en toen hij wilde terug keren met trompet kwam hij een mannelijke leeuw tegen. De leeuw vroeg wat de jongen nog zo laat buiten deed en zie hem dat hij hem ging opeten. De jongen vroeg of hij eerst nog een lied op zijn trompetje mocht spelen en dat deed hij dan ook. De leeuw begon te dansen en vergat de jongen zodat de jongen kom ontsnappen. Een paar kilometer verder kwam hij een mannelijke tijger tegen die ook zei dat hij de jongen zou gaan opeten. Weer speelde de jongen eerst op zijn trompet  en begon de tijger te dansen en vergat de jongen op te eten.  Toen de jongen bijna thuis was kwam hij een leeuwin tegen. Zij luisterde ook naar zijn trompet maar toen de jongen dacht dat ze zou gaan dansen, viel ze hem aan en verscheurde hem levend. Alles hing vol bloed en er bleef alleen nog een t-shirt van hem over. Toen de ouders ongerust werden en hem gingen zoeken vonden ze het t-shirt en moesten heel erg wenen en waren voor de rest van hun leven ongelukkig.

Moraal van het verhaal: Wees braaf of je wordt levend opgegeten kinderen en je familie zal voor eeuwig ongelukkig blijven! Het is eens iets anders als een sprookje…

Terug thuis stond Eyram al te wachten voor de deur. Hij moest Anke echt “in private” spreken. Wij wisten allemaal al wat dat ging betekenen maar Anke raakte er helaas niet onder uit en dus was ze genoodzaakt om samen met hem buiten op het terras te gaan zitten. Wij natuurlijk allemaal aan de deur staan mee luisteren en jawel, we hadden het juist! “Will you please marry me Anke?” was de eerste zin die hij zei. Aan de andere kant van de deur vergingen wij met z’n vier bijna van het lachen maar voor Anke was het iets minder aangenaam. Zeker toen Eyram geen “ No” als antwoord wilde horen. Hij bleef maar doorgaan en toen Anke hem duidelijk probeerde te maken dat zij niet van plan was met iemand te trouwen die ze nauwelijks kende maakte hij het nog net iets erger door te zeggen: “ But Anke I think you are understanding marriage in the wrong way. You don’t have to be in love. I just want you to take care of my family and work in the house because God told me you would be a good wife!”. Eyram ging deze week nog eens langs komen om te kijken of ze nog niet van gedacht was veranderd maar ik vrees voor Eyram dat hij op zijn kin zal moeten kloppen…

Na Eyram kregen we nog bezoek van Mister Komla. Deze was terug uit Nigeria en kwam kennis maken. Hij is een vriendelijk man en zorgt ervoor dat alles in orde is voor ons verblijf en wil garanderen dat we veilig zijn. Daarom vertelden we hem dat we de laatste tijd nogal problemen hebben met de Ghanese gsm nummer van Xenia. Verschillende malen per dag bellen er namelijk mannen op die willen dat wij hun vrienden worden of die gewoon wat zitten te hijgen in de telefoon! Mister Komla nam dit meteen serieus op en wilde weten aan wie Xenia haar gsmnummer al gegeven had. Dat was makkelijk want dat was enkel nog maar aan Mister Komla zelf, Madam Dora en mister Samuel (the housekeeper). We verdachten dus een beetje Mister Samuel en Komla zei dat hij het hem zeker ging vragen.

Twee  uur later stond natuurlijk Samuel aan de deur. Hij had de gsm nummer van Xenia niet eens opgeslagen en had hem dus ook niet doorgegeven… Hij had ook nog een helper bij (ne jonge gast die blijkbaar al heel z’n leven al eens dedectiefke had willen speken) en deze sprong meteen op de zaak! Hij belde twee van de anonieme bellers op en probeerde te ontfutselen wie ze waren! Eén van hen leefde in Accra en de andere hier in Kpando. Echt heel raar. Hij ging ook de andere 5 nummers nog op bellen en ons iets laten weten als hij ontdekt had hoe het hele zaakje in elkaar zat! Heel grappig om hem zo bezig te zien maar ik ben toch ook erg nieuwsgierig aan het worden!

Vrijdag 17/02/2012: Ballen op Aziave, met de fiets naar Dora, Regen!

Normaal gezien hadden KG1 en KG 2 vandaag sport op school maar omdat de sportleerkracht niet kwam opdagen haalde Madam Evelyn opblaasbare ballen boven van ING bank. Er zaten ook heuse springballen tussen! Het duurde wel even vooraleer alle ballen ook daadwerkelijk waren opgeblazen, blaas zelf maar eens een springbal met je mond op in een temperatuur van 35 graden als kind van 5 jaar! Toen alles dan toch gelukt was werd er naar de speelplaats getrokken en mochten de kinderen vrij rondespelen met de ballen! Een echte belevenis voor zowel de kinderen als mij en super leuk!

Na een uurtje met de ballen te spelen (Madam Evelyn en Madam Dora op een stoel gezeten) was het wel genoeg voor de voormiddag en mochten de kinderen de komende twee uur met hun hoofdjes op de tafel liggen…

Normaal gezien ging Madam Dora ons deze namiddag meenemen naar Dogebedake en Dogbedakadou (de chiefs of town) maar aangezien ze een hele week niets meer van zich had laten horen belden we haar toch maar even op. Verassing: weer geen gehoor natuurlijk. Dan zat er niets anders op om naar haar toe te gaan.  Anke en ik sprongen na het eten dan maar op de fiets en reden naar The Education Center. Ik vond het heel leuk nog eens met de fiets te rijden! Ik kreeg het er warm van maar het was toch al veel beter dan een half uur te voet gaan!

Eenmaal aangekomen nog een uurtje wachten tot Queen Dora tijd voor ons had om ons dan te melden dat ze niet zeker wist of het vandaag zou lukken “but stay home in your house and maybe I will come…”

Terug fietsen dan maar en ontdekken waarom onze bananen toch zo plat zijn. Er ligt gewoon ene boot op!

Om 5 uur geen Dora, om 6 uur geen Dora, om kwart na 6 telefoon: ze komt niet meer. =)

Rond 6 uur werd het hier plots ook wat donkerder in de lucht. Zou het dan misschien toch gaan regen? En jawel even later vallen de allereerste regendruppels van het jaar naar beneden! Hoera! Het was zalig om even in de regen te staan maar toen het echt wel hard begon te regenen zijn we toch maar gaan schuilen!

Vanavond op het menu:

Frieten met stoofvlees en mayonaise

lé zo noemen wij het toch maar zo smaakt het jammer genoeg niet… Eigenlijk is het gebakken Yam met koe in pikante tomatensaus en iets dat op mayonaise lijkt! =)

Zaterdag 18/02/2012: Laundryday!

Deze morgen zijn vertrokken Anke en Stephanie al erg vroeg voor een weekendje Accra. Dat wil zeggen dat we het kot voor ons alleen hebben. J

Wa slapen wat uit, hangen wat en beslissen dan om de was maar eens te doen. Al de kleren die ik de afgelopen twee weken gedragen en bezweet heb gaan de emmer met sop in! En dan maar schrobben! Een heel karwijtje dat ik toch best onderschat had. Binnen de 3 min stond ik al in het zweet naar adem te happen! Het was wel de moeite waard want nu is alles weer lekker proper. Ik krijg er wel een beetje heimwee van want alles ruikt nu naar thuis…

Na het wassen stond James (kindje uit mijn klas) al weer aan de deur. Even bellen blazen dan maar en samen een klein dansje doen. ‘T is een lief gastje maar wel nen drukke!

Daarna naar het dorp voor een Alvaro (lekker non-alcoholisch bier met passievrucht) op ons terraske! Dat hadden we na al dat wassen wel verdiend!

Normaal gezien zou ik om 4 uur gaan skypen met mama en papa. Ik keek er echt naar uit om ze te horen aangezien Mama gevraagd was om meter te worden! Maar helaas. Internet Café was plots gesloten. Ik was zo teleurgesteld dat ik besloot om even naar huis te bellen maar daardoor miste ik iedereen nog veel erger en vandaag zijn dan ook de eerste traantje gevloeid…

Om me wat op te vrolijken had de kokkin een specialleke in petto denk ik. Gekookte yam met iets dat een vispapke leek. Niet te vreten…

Zondag 19/02/2012: Twee weken van huis, Prince, Een krokodil! En een dode kip.

Vannacht was een koele nacht! Door het regenseizoen lijken de nachten iets af te koelen maar overdag blijft het even heet! Ik heb dus vandaag een keertje tot half 11 in bed kunnen blijven liggen! Zalig! Toen ik opstond hadden we al bezoek van Prince Kwaku (de jonge student van de brief). Hij is echt een hele toffe gast die er echt niet mee omkan hoe de andere jongens hier soms tegen ons doen. We hadden aan de ontbijttafel dan ook een erg interessant gesprek over Ghana en België met hem. (Hij blijkt hier ook de enige niet fanatieke kerkganger te zijn en dat is ook wel eens aangenaam!)

We vroegen hem van alles over de school hier en kwamen natuurlijk ook weer op onze meest gestelde vraag: zitten er hier in de buurt nu krokodillen of niet?! Want iedereen geeft daar telkens een ander antwoord op en we raken nu toch wel benieuwd!

“There are no crocodiles in the River or in the lakes… But there is one living here at school.”

“SAY WHAAAAAAT?!”  Blijkbaar heeft de directeur hier 6 jaar geleden eens een ingeving gekregen dat het toch tof moest zijn om hier op school gewoon een krokodil in een stenen bak te houden! Dat moesten we zien natuurlijk! Wij met Prince naar de speelplaats en inderdaad in 1 van de grote stenen bakken zit dus gewoon een krokodil! En nog geen baby kleintje ook niet! “What will he be eating?”  “Oh sometimes the students catch a chicken and then they throw it in de box.”

The box is by the way ook echt veel te klein voor dat dier, er zit bijna geen water in, en studenten porren er voor de grap ook wel eens met een stok in of gooien er plastic flesjes naar! Ik wordt hier echt niet goed van en heb spijt dat er hier gene Afrikaanse Gaia is ofzo!

‘ Savonds vlak voor het eten gebracht zou worden gaan we nog even op ons terras zitten om van een lekker avondbriesje te genieten. Natuurlijk worden we al snel gespot door Eyram die ons komt vergezellen. We zitten een beetje te praten en plots gigantische commotie bij de kippen vlak voor ons! Ze spurten alle kanten uit met een geweldig gekakel. Dan zien we de oorzaak. Een heel erg grote roofvogel heeft één van de kippen te pakken! Maar wanneer de havik wil opvliegen kan hij de kip niet houden en laat ze vlak voor onze deur vallen. Het kipke zijn kopke hangt er half af en is gelukkig al dood. We wachten nog even maar de roofvogel lijkt niet van plan zijn prooi terug op te gaan halen dus besluiten we ermee naar onze nieuwe vriend : Krokkie te trekken! (Eyram mag de dode kip dragen want daar stonden wij drie niet meteen voor te springen.)

Krokie slokt in 3 happen met veel smakelijk gekraak de kip op en lijkt er erg tevreden mee te zijn!  De één z’n dood is de ander z’n brood zullen we maar denken…

Wanneer we terug zijn staat ons eten al klaar. Bangku met kip. Als ik gisteren dacht dat er niets ergers bestond om binnen te krijgen herzie ik bij deze mijn mening! De bangku kreeg Zanga want wij kregen het papje écht niet binnen! Plan b: Een avond van bananen dan maar!

Morgen is het weer fried rice met tomatensaus en daar ben ik hééél blij om!

Maandag 20/02/2012: Eerste lesdag, markt, verbrand…

Ik was wel een beetje zenuwachtig voor mijn eerste dag volledig zelf lesgeven. Op de planning stond: Jezelf leren voorstellen, een actief buitenspelletje en om af te sluiten de letters I,J,K.

Alles verliep nog niet echt volgens plan. De kinderen verstaan bijna geen enkel woord Engels buiten: helow, how are you, Thank you en Sit down. Hmm morgen zal het meer met prenten en uitbeelden moeten vrees ik!

Het hoekenwerk (dat meer iets weg heeft van contractwerk aangezien ik ze laat schrijven, lezen,…) ging eigenlijk beter dan verwacht.  Ik heb besloten om in 1 hoek mezelf te zetten met telkens 5 kinderen. Hierin herhaal ik de les van de letters nog een keer en doe er wat spelletjes mee. Een succes want de kinderen begrijpen nu veel beter wat ik bedoel omdat ik het ze persoonlijk kan uitleggen. Het begin is telkens loodzwaar maar eens de kinderen door hebben wat er van hen verwacht wordt gaat het beter!

Na een vermoeiende dag gaan we de markt af opzoek naar leuke stofjes! Ik kocht er vier erg kleurrijke waar ik kussensloopjes van wil maken voor in m’n klas volgend jaar! (Sorry mama, als ik thuis ben ga ik je dus aan het werk zetten :D ) De markt is altijd een hele belevenis en ik begin het ondertussen echt leuk te vinden!

Da nachten worden dan wel koeler maar de dagen lijken heter. Dat merkte ik ook wanneer ik terug was van de markt. Het kleedje staat er in het rood in… Verbrand maar wel m’n eigen schuld! Vanaf morgen terug insmeren dan maar!

13/02-15/02

Maandag 13/02/2012: Waiting, Miss Dora and Prince Kwaku

Vroeg uit ons bedje want vandaag worden we bij Miss Dora verwacht! We raakten er alle drie niet erg goed uit maar uiteindelijk lukte het ons toch en begonnen we ons wandelingetje van een half uur naar Miss Dora. Toen we ,uitgeteld en oververhit in The Educatio Cerntre aankwamen vertelden ze ons dood leuk dat Miss Dora had not yet arrived… Daar gaan we weer! Zucht.

Dan maar wachten in haar bureautje want ze zou er zo zijn als we de secretaresse konden geloven. Één uur later nog geen  Dora... De hitte, de twee radio’s die door elkaar op stonden, de televisie die iets raars uitzond over hoe een vrouwenlichaam vervormde als je de anticonceptie pil nam en de klok met Jezus (die om het uur een raar liedje zong) werd ons allemaal een beetje te veel. Daar bovenop begon de secretaresse nog wat mee te zingen ook! Wat voor een zottekot is me dat hier?!

Bijna 3 uur later: Queen Dora is arrived! Slecht gezind komt ze binnen gewandeld, mompelt iets tegen ons dat lijkt op “your are welkom” en verdwijnt, met haar twee handtassendragers achter haar lopend, in her office. Op dit moment kan ik Dora echt doodschieten en ik ben niet de enige maar we blijven natuurlijk allen onderdanig lachen en thank you zeggen. Gelukkig komt ze na 10 min terug buiten en laat ons binnen komen. Ze roept haar rechter hand Gladys erbij. Terwijl Dora allerlei papieren begint te ondertekenen en telefoneert mogen wij met Gladys ons project bespreken. Gladys is een erg vriendelijke Big Mama met kort, paars haar en een fijn brilletje! Zij begrijpt ons project over hoekenwerk en probeert het vervolgens zo enthousiast als ze kan uit te leggen aan Miss Dora. Dora lijkt al iets beter gezind en apprecieert duidelijk onze onderdanigheid. Ik zie af en toe ook keurende blikken naar onze kledij, maar hierop waren we voorbereid dus speciaal voor Miss Dora werden deze ochtend de langste rokken uit de kast gehaald.

Dora keurt ons project goed. Ze ziet er wel iets in zegt ze. Het enige wat ze absoluut niet kan begrijpen is dat we van plan zijn om ons hele leven kleuterjuffen te blijven. “for ever and ever?!” vraagt ze telkens. “Yes it’s our passion” antwoorden we dan, maar Dora kan het niet begrijpen. “It would be so boring!”. Gladys begrijpt ons wel en probeert het ook aan haar baas ui te leggen maar zij wordt snel de mond gesnoerd en half verplicht om te zeggen: “yes i would be bored to” en knipoogt naar ons. We bedanken “queen’ Dora nog uitvoerig voor al haar tijd en interesse en vertrekken dan weer. Het is duidelijk dat op het einde van ons gesprek Dora ons al veel toffer vindt. J

Samen met Mike (the driver) and Gladys bezoeken we de drie scholen waarop we willen staan. Aziave, TNT en RC-Boys. Alle drie gezellige schooltje op ongeveer een half uur wandelafstand van ons huis en met alle drie erg vriendelijke directrices. We voelen ons echt welkom en zullen morgen al starten in Aziave!

Eenmaal thuis zijn we uitgehongerd en erg moe! Klop klop. We vrezen voor Eyram maar tot onze grote verassing staat er een tenger en beleefd ventje voor onze deur. Het blijkt Price Kwaku te zijn, de jongen die ons een brief stuurde met cv en foto! Hij komt zich verontschuldigen omdat hij: To the Whites had geschreven op zijn brief maar hij wist onze namen niet. Het is wel ne lieve en veel minder opdringerig als Eyram. Na een klein praatje met hem gemaakt te hebben vertrekt hij weer volledig uit zich zelf!

Dinsdag 14/02/2012: Happy Valentine, 1^ste dag op Aziave

De wekker ging om 7 uur. Ik raak zoals gewoonlijk absoluut niet uit m’n bed maar weet mezelf er dan toch uit te krijgen tegen kwart na 7. We ontbijten snel en vertrekken dan een half uur te voet naar Aziave. Onderweg krijgen we de ene Happy Valentine achter de andere naar onze kop geslingerd. Wel grappig, ik wist niet dat dat hier zo leefde.

Eenmaal aangekomen op Aziave ben ik toch een beetje zenuwachtig. Hoe zal het er vandaag aan toe gaan, wat verwachten ze hier van ons, … We melden ons bij de directrice en trekken dan naar de klas. Ik zal in KG 2 staan bij Miss Evelyn. KG 2 is de groep met de oudste kleuters. De kinderen zijn ongeveer allen 5 jaar met enkele uitzonderingen. (Zoals bv: Gladjes die al 11 is maar pas sinds dit jaar naar school gaat en dus in KG2 terecht kwam.) Anders als in België wordt er erg weinig aandacht besteed aan spelen maar veel aan schrijven en wiskunde. Gek genoeg zijn de kinderen er al best goed mee weg. Miss Evelyn is een enthousiaste leerkracht voor haar kinderen en geeft les op een manier die ik wel kan appreciëren. Het is niet zo makkelijk om haar mening tegen over mij af te lezen maar ik doe m’n best om op een zo goed mogelijk blaadje bij haar te komen en help haar waar ik kan.

Miss Doris van KG1 haar manier van lesgeven vindt ik persoonlijk iets minder. (KG1 en KG2 zijn in 1 grote ruimte met enkel een kleine kast als scheiding, met gevolg dat je alles hoort van de andere klas.) Miss Doris leerde de kideren vandaag iets over de maan. “I see the moon and the moon sees me. God bless the moon and God bless me.” Ze heeft het op 1 of andere manier vol gehouden om deze 2 zinnen wel 100 keer te laten herhalen door de kinderen tot ze er zelf van in slaap viel! Deze les duurde 40 min en ik vrees dat ik deze zinnen nooit van m’n leven nog zal kunnen vergeten!

Swat, om 12 uur zat onze dag erop en na nog met Emanuel, de toffe sport leerkracht die 25/02 met ons op uitstap wil, gebabbeld te hebben trekken we weer naar huis. Onderweg oefenen we de Ewe nummers van 1-20 die Emanuel speciaal voor ons noteerde en zijn enorm blij wanneer we thuis aankomen! Honger! Ik kocht gisteren mijn eerste tomaatje hier en het smaakte super! (Eerste groente in 7 dagen!) Het is eens iets anders dan enkel brood met een mini beetje smeerkaas! Daar bovenop hebben we ook nog iets gevonden dat op mayonais lijkt! Mijn geluk kan niet op en ik eet mijn boterhammetje tomaat met mayoinais zo traag op als maar mogelijk is! Z-a-l-i-g…

Na het eten moet ik even een dutje doen. En wordt een uurtje later wakker van kinderstemmetjes aan de deur. Drie kindjes van mijn klas hebben ons huis blijkbaar al gevonden en kwamen hallo zeggen. Het zijn schatjes maar we moeten opletten dat we ze geen eten of drinken geven omdat anders het hele dorp hier voor onze deur staat. We halen de belleblazer er dan maar bij wat voor leuke taferelen zorgde!

Een leuke dag vandaag maar erg vermoeiend. Tevreden kruip ik mijn bed in!            

Happy Valentine <3

Woensdag 15/02/2012: Worship at Aziave,

Woensdag is het op al scholen in Kpando “Worshipday”. De hele ochtend worden er Bijbelse verhalen voorgelezen en wordt er gebeden. Toen we deze morgen aankwamen mochten we eerst the Worship van de lagere school meemaken. Alle leerlingen van de hele school waren in 1 klaslokaal geduwd en hun leerkrachten zaten buiten wat in de schaduw. Al snel werd er voor ons een plaatsje gemaakt bij de leerkrachten. Aangezien de leerkracht van Worship er  nog niet was hielden de kinderen zich bezig met muziek maken en trommelen. Wel echt de moeite. Je kan duidelijk horen dat het ritme hier in hun bloed zit!

Na een half uurtje uitbundig gezang kwam de leerkracht dan toch opdagen. Aangezien er in het lokaal geen plaats meer was hebben we niet veel van de Worship meegemaakt maar in de schaduw was het best aangenaam en we maakten een leuk praatje met de andere leerkrachten.

Toen de les voorbij was gingen Xenia en ik terug naar het KG gebouw om ook daar nu de Worship mee te maken. Madam Evelyn voerde deze blijkbaar uit. Volledig in het Ewe, hebben Xenia en ik 2 uur naar haar verhaal geluisterd. Ik ga niet ontkennen dat het af en toe moeilijk was om onze ogen open te houden. Na het verhaal was Madam Evelyn ook nog eens zo vriendelijk om het verhaal speciaal voor ons opnieuw te vertellen in het Engels. Dit maal vielen de kinderen in slaap en Madam Doris, de andere juf van KG1, vond het blijkbaar ook niet zo interessant want zij ging in het midden van de klas, boven op een tafel even een dutje doen!

Tijdens de speeltijd vroegen de andere leerkrachten me wanneer ik zou gaan trouwen (ook zij hadden blijkbaar de ring opgemerkt). Ik flapte er nog net snel genoeg “ In August” uit om geloofwaardig over te komen. Ik heb ze dan ook moeten beloven dat ze allemaal welkom waren op mijn trouwfeest! Oh jee…

Vrijdag 10/02/12: Haar gewassen, een geheimzinnige brief en naar Miss Dora!

Na vijf dagen ben ik weer deftig gewassen! Hoera! Het was niet bepaald makkelijk om met emmertjes mijn haar uit te spoelen, zonder enig licht aangezien alle elektriciteit in het hele dorp ook weer plat ligt, maar het is gelukt en ruik lekker fris!

Voor de rest weer een gewone dag. Ontbijten, zakjes water drinken, het afval gewoon buiten op den hoop gooien want aan sorteren of vuilbakken wordt hier niet gedaan (binnenkort komen ze dan alles gewoon opstoken en dan is het toch ook weg ?)

Toen ik die ochtend dus buiten kwam om ons afval van het balkon te smijten ontdekte ik een brief voor de deur. Bovenaan stond: To the Wihtes en het was blijkbaar van ene Prince Kumla. Wow spannend! Ik nam hem snel mee naar binnen en opende het met Lana en Xenia. In de envelop zat een lange, onduidelijk geschreven brief en een Cv met foto! Prince Kumla was blijkbaar een student hier op school, 20 jaar en wilde niets liever dan onze vriend worden! In de brief beschreef hij z’n hele leven en dat hij zo graag witte vrienden zou hebben om van elkaar te leren… Dit begint een beetje vreemd te worden.

In de namiddag zijn we met z’n 5 naar Miss Dora gewandeld. Half uur in de blakke zon wandelen. Normaal gezien zouden we ons project wat voorstellen of de scholen bezoeken maar Miss Dora was blijkbaar van gedachten veranderd en we mochten maandag nog eens terug komen… zucht. Dus wij het hele eind terug gestapt en ineens maar naar Kpando want moesten nog brood en water hebben. Toen we eindelijk terug thuis kwamen was er 2 uur voorbij en ik was kapot! We zaten nog geen 5 minuten of er klopte alweer iemand op de deur. En jawel den Eyram had op de uitkijk gestaan tot we weer thuis waren. We probeerden hem met alle macht uit te leggen dat het nu niet zo goed uitkwam maar daar had hij geen oren naar. “Eyram we are tired, we are going to sleep, you have to go and come back another time.” Eyram:”Oh I understand, no problem! You go sleep 20 minutes and I will wait here!”. Uiteindelijk hebben we hem bijna buiten geshot en duidelijk gemaakt dat hij ook vanavond niet op bezoek mocht komen. Hij was er niet zo blij mee maar na een half uur is hij dan toch maar vertrokken. Het begon ook écht een beetje ongemakkelijk te worden toen hij al onze spullen aanwees en telkens vroeg: “Is this expensive?”.

Om 18uur zaten we allen al ongeduldig te wachten op Unis de vrouw die het eten brengt. We hadden allemaal een reuze honger maar Unis liet op zich wachten tot 19 uur! Mijn buik deed echt pijn van de honger maar het zou vandaag kip met witte rijst en curry zijn dus echt de moeite om te wachten. Helaas. De kokkin had blijkbaar geen zin in curry dus was het weer fried rice met kip EN tomatensaus!

Zaterdag 11/02/2012: pijnlijke rug, dikke spin!, bij lana in bed

De ochtend begon voor mij niet zo goed. De nacht was nogal zwaar geweest voor mijn rug. Mijn bed is eigenlijk een houten plank met een matrasje op. Ook zit er in het midden een groot put in waardoor de matras ongeveer nog 2 cm dik is vrees ik. Alles voelt stijf en zeer aan. Vannacht ga ik proberen bij Xenia of Lana te slapen want zij hebben allebei een dubbel bed met dikke matras!

Voor de rest vandaag een erg warme dag. We moesten weer om water dus een kwartier met 15 kilogram op onze kop naar huis wandelen.

In de namiddag hadden we een nieuwe bezigheid gevonden: postkaartjes maken! Aangezien ze  hier blijkbaar nog nooit een postkaart gezien hebben zijn we er dan maar zelf aan begonnen! =)

Natuurlijk stond tijdens ons knutselmoment ook den Eyram er weer bij… We geraken er maar niet vanaf en deze keer had hij nog ne vriend (de francis) bij ook! Francis ging al snel dezelfde toer op als Eyram à “How much did your shoes kost,….”. Het werd al helemaal ongemakkelijk toen Eyram ook nog begon te vertellen dat hij met een Belgisch meisje wilde trouwen om naar België te komen! Oh jee… Hebben hem wel even duidelijk gemaakt dat hij hier zo niemand ging vinden! “Oh but I know” Zei hij tegen mij en wees naar ring aan m’n vinger. “You are already engaged.” Dus  ik: “Oh yes yes that’s true I am already engaged!” (even meespelen he dus bij deze Simon ;) ) Anke heft hem wel nog kunnen duidelijk maken dat hij nu pas volgende week woensdag mag langs komen want dat we het véél te druk hebben! Ik hoop dat hij het gesnapt heeft want het begint wat op m’n zenuwen te werken!

’s Avonds stond er nog Rundskop op het programma met een zakje zoute popcorn! Joehoew net echt!

Toen we om half 1 naar bed gingen deden Lana en ik nog een nare ontdekking. Naast de gekko in de kamer is er nu ook een tweede bewoner die ons vergezeld… (deze vind ik wel echt minder schattig) à De dikste spin die ik al ooit gezien heb! Brrrrrr… We kunnen ze onmogelijk vangen dus snel onder onze muskieten netten kruipen en hopen dat onze vriend de Gekko hem vannacht toevallig tegen komt…

Gelukkig mag ik vannacht bij Lana in bed slapen. Een zachter matraske zal me echt deugd doen!

Zondag 12/02/2012: Markt, finale African Cup

Vandaag lekker uitgeslapen op een dikke matras! Zalig… Dus wanneer ik op sta tegen half 11 is het al bijna tijd om naar de markt te treken. De markt is druk maar ik voel me al veel meer op mijn gemak dan de laatste keer! Anke en Stephanie wijzen ons de weg naar de leukste stoffe kramen waar ik 2 yard koop voor 10 cedi. Ik ga Unis vragen of ze er een kleedje van kan maken voor nog eens 10 cedi.

Ook kopen we voor het eerst 5 tomaatjes, twee eieren en ontdekken we een soort gefrituurde deegballetjes die zalig zijn! Hmmmmm…  Na een hele tijd over de markt geslenterd te hebben trokken we nog even naar een leuk terrasje voor een verfrissend drankje! Jammer genoeg geen Alvaro, Cola of Fanta in huis dus wordt het Sprite.

Als avond eten het lang verwachte witte rijst met curry! En er zit zelfs ananas als dessert bij! Oléé!  (Oh jee als ik het zo lees wordt ik geobsedeerd door eten. Wat gaat dat zijn na 3 maanden?!)

Samen met Zanga (onze bewaker) kijken we na het avondmaal  naar de finale Zambia-Ivoorkust. Een gezellige avond met af en toe vreemde intermezzo’s van Zanga. =)

My African life!

Voor allen die vele vragen hebben over mijn verblijf hier gaaf ik nu wat extra informatie over mijn nieuwe leven :)

-Eten:

Ieder ochtend eten we brood. Dit is iets soort sponsachtig, wit, voorverpakt suikerbrood maar best te doen. Daar bij eten we s’ morgens altijd 1 la vachi qui rit waar we 6 boterhammen met besmeren voor ons drie. Daarbij komt meestal ook nog iets van fruit. Keuze uit mango, banaan, ananas of water meloen.

’s Middags is idem aan ochtend maar dan zonder la vache qui rit…

’s Avonds kookt de kokin van de school hier voor ons. Dat brengt ze tussen 6 en 7 en is iets tussen fried rice met kip en pikkante tomatensaus, fried rice met koe en pikkante tomatensaus, spaghetti met kip en pikkante tomatensaus of jam (een soort dikke blokjes van ene knol gebakken)  met koe en…. pikkante tomatensaus! 1 ding is altijd zeker het is met pikante tomatensaus! J

-Toiletgebeuren:

Aangezien er geen stromend water is verloopt het toiletgebeuren niet bepaald hetzelfde als in belgie…

Het toilet moet je doorspoelen met een emmer water en liefst nog even wachten tot er genoeg pipiekes van iedereen in zitten om niet te veel water te verspillen!

Wassen doe je ’s ochtends een beetje met een washandje en ’s avonds voor het slapen zeker de voetjes even want die kunnen er hier redelijk bangelijk uitzien! En dan 1 keer om de 4 dagen een grondig waske en de haren mogen dan ook weer proper!

-Onze Afrikaanse vrienden:

De mensen zijn hier meestal heel erg vriendelijk en behulpvol. Kinderen en tieners roepen ons wel meetsal lachend na met Jefoe Jefoe (wat witte betekend) maar dan lachen we eens of zeggen “hello amibo” (zwarte) terug. J    We hebben hier ook blijkbaar enkele aanbidders aangezien er soms ineens brieven voor onze deur liggen (inclusief cv en foto) van mensen die onze vrienden willen worden!

Elektriciteit:

In ons huisje is er electriciteit maar af en toe ligt het hele dorp plat en moeten we dus maar gewoon wachten tot het weer aanspringt….

Warmte en stof:

Het is hier erg warm. Rond de 35 °. Het zandseizoen is gelukkig net voorbij maar afentoe komen er nog enkele te late zandbuien en ligt alles hier onder een vies laagje rood stof. (Inclusief binnen aangezien er geen glas in onze ruiten zit maar enkel een gaasje en een gordijn!) De komende maanden zal dit wel veranderen aangezien dan het regenseizoen komt en we af en toe afgekoeld zullen worden door een gigantisch onweer!

Woensdag 8/02/2012: Markt en voetbal

’s ochtends al vroeg wakker door de warmte. Stephanie en Anke gaan naar school maar wij moeten nog wachten tot we Miss Dora gesproken hebben. Als ontbijt staat er brood (sponsachtig fabrieken brood in plastic), een smeerkaasje dat we met 3 delen, bananen, watermeloen en ananas op het menu. Ik heb lekker ontbeten maar moet nog wat wennen aan de manier van drinken! Al het water zit hier in plastic zakjes van een halve liter. Je moet er een hoekje van afbijten om het vervolgens leeg te zuigen. De eerste keren hing ik telkens onder maar nu gaat het al beter!

Na het ontbijt probeerden we Miss Dora te bereiken. Te vergeefs. Dan maar Mister Kumla proberen maar die zat in Nigeria… Dan maar the housekeeper Mister Samuel die gelukkig wel bereikbaar was! Hij ging ons komen opzoeken in 20 minuutjes! In zijn afwachting hebben we het huis wat ‘proberen’ te kuisen. Overal ligt een dikke stoflaag door de zandstormen van de komende weken. We zijn er in geslaagd de vloer al iets properder te krijgen maar met een groot gebrek aan water lag dat iets moeilijker! Morgen tweede poging.

Na 4 uur komt Mister Samuel opdagen. Hij is ene vriendelijke man en belooft ons dat na het weekend alles in orde zal zijn. Ik ben eens benieuwd of dat ook volgens de Afrikaanse tijd zal zijn want anders zitten we hier binnen twee weken nog te wachten!

’s Middags zijn Anke en Stephanie terug en eten we jawel:brood met fruit en 1 smeerkaasje voor drie personen. Na het eten gaan we de huur van ons huisje betalen en trekken we naar de markt. Die is om de 5 dagen. Een beetje ene vreemde regeling vind ik omdat je dan altijd moet verder tellen wanneer de volgende marktdag is. Op de markt was het enorm druk. Zoveel mensen, geiten, stoffen, plastic potjes, groenten en fruit in 1 dun zandweggetje! Een beetje overweldigend was het dus zeker. Het voelde heel onwerkelijk en ik wilde er dus ook zo snel mogelijk weer weg. Volgende zondag poging twee. =)

Daarna was het tijd voor de voetbal! Halve finale Ghana-Zambia! Op een klein terrasje in Kpando was er een tvtje boven getoverd waar wij met zo’n 50 andere Ghanezen rond zaten. De Ghanezen waren enorm opgetogen. Vuvuzela’s hebben ze hier nog niet maar roepen kunnen ze wel, amai m’n oor! Het was een toffe wedstrijd met een non-alcoholisch biertje in de hand alleen jammer dat Zambia won. Het terras was dan ook in 2 seconde leeg en het lijkt of Kpando is nu in nationale rouw is.

’s Avonds aten we nog fried rice with spicy chicken. Lekker maar weer veel te veel! Onze nachtwaker krijgt dan de overschot waar hij telkens erg blij mee is en meeneemt in plastic zakjes om te verdelen met zijn nachtwakervrienden. Na het eten kijken we nog een filmpje en kruipen weer in ons bedje.

Donderdag 9/02/12: Wippen met Eyram

De ochtend en de middag verliepen weer het zelfde als de vorige dagen… Rustig ontbijten, naar het dorp voor brood en fruit, Xenia en ik die blijven volhouden aan 1 kokosnoot per dag, … Er begint al wat routine te komen in ons Afrikaanse leventje. Vooral alles rustig op het gemakje en wachten op meer nieuws van Miss Dora.

Tegen de avond krijgen we bezoek van ene Eyram (blijkbaar blessing in Ewe). Eyram is een student hier van het Techinical Institute en houdt van onverwachte bezoekjes, blijven doorpreken over god, bizarre gesprekken houden en vooral niet aanvoelen wanneer het tijd voor hem wordt om weer eens naar huis te gaan wat voor hilarische taferelen en ongemakkelijke stiltes, waar ik de slappe lach van kreeg, opleverden! Toen Isis de vrouw die ons eten brengt ons kwam verlossen wilde hij ons nog steeds niet verlaten en zou hij wel even voor de deur wachten tot we klaar waren… Het is ne vriendelijke jongen maar amai wat een plakijzer! Tijdens het eten kwam ook plots wonder boven wonder Miss Dora in hoogsteigen persoon naar ons huisje! Hallelujah! We mogen morgen naar haar komen om ons project te bespreken en een plan uit te werken voor de komende maanden! Ze was even snel weg als ze gekomen was maar ik ben toch enorm content!

Na het eten hebben we hem leren kaarten (wippen) wat enorm grappig was! Maar toen was het echt genoeg en hebben we hem met lichte dwang buiten gewerkt! Zowiezo dat hij hier morgen weer staat…

Zondag 5 februari: Vertrek België à Ghana!

Vandaag zou het zover zijn! Samen met Lana en Xenia zou ik aan ons grote avontuur beginnen! Om 20 uur vanavond zou ons vliegtuig opstijgen naar Londen en vanuit Londen werd er dan verder gevlogen naar Accra. De dag zat dus nog goed vol gepland met laatste dingen inpakken, afscheid nemen, …  Om 11 uur ’s morgens telefoon van Lana. “Het vliegtuig naar Londen is afgelast, we moeten zo snel mogelijk naar Zaventem vertrekken om te kijken wat we moeten doen!” Paniek! Als een zot de laatste dingen in de koffer gepropt, afscheid genomen en vetrokken!

Toen we rond 13 uur eindelijk in de luchthaven waren stond er al een gigantische rij voor het loketje van Britisch Airways. Niemand wist goed wat te doen, er kon weinig info gegeven worden, als er dan al informatie was sprak die de vorige informatie weer tegen, … Kortom het was er één en al chaos maar we bleven dan maar gewoon in de wachtrij staan.  3uur later… Eindelijk is het aan ons. De vrouw achter het loket regelt ons een andere vlucht. We vliegen nu eerst naar Marokko en vanuit Casablanca naar Accra! Oef een oplossing!Het afscheid nemen van Mama, Papa en Simon veel moeilijk.  3 maanden lijkt plots heel erg lang als je op het punt staat te vertrekken. Er vloeiden wat traantjes maar overleefden het wel.

De vlucht van Zaventem naar Accra duurde ongeveer 3,5 uur. Het was een klein maar confortabel vliegtuigje, we kregen (redelijk lekker) eten en we zaten met z’n drietjes naast elkaar. De vlucht van Casablanca naar Accra was iets minder. Blijkbaar telden hier de regels rond handbagae plots niet meer en sleurden de mensen hun hele hebben en houden mee op het kleine vliegtuigje! Moe als we waren om 1 uur s nachts dan maar met de koffers op de schoot. 5 uur aan een stuk… Om half 2 weer eten (zelfde als daarstraks) maar we zijn niet zo erg hongerig meer.

Maandag 6/02/2012 Accra:

Wanneer we aankomen is het 5 uur Ghanese tijd. Onze koffers komen wonder boven wonder meteen aan! (hoera!) Maar dan moeten ze nog wel gecontroleerd worden. Grote struise Afrikaanse vrouwen bekijken al onze spulletjes en dan kunnen we verder. Onderweg komen we ook nog douane tegen die vinden dat we hen geld moeten geven (wat we dan uiteindelijk toch niet hoeven te doen) en heel veel taxi chauffeurs die ons allemaal in hun taxi willen steken! Wanneer we hen uitleggen dat we al ene taxi geregeld hebben van het Hansonic Hotel zeggen ze allemaal dat die niet zullen opdagen en dat ze er al naar gebeld hebben. Gelukkig zijn we vast beraden in geen enkele andere taxi als die van het Hansonic Hotel te stappen en blijven we bij ons stuk. Ondertussen bellen we zelf ook even naar het hotel en de taxi zal er binnne 20 min zijn. Net genoeg tijd om geld te wisselen denken we. Dat moeten we hier blijkbaar in de bloemen winkel doen. Nadat we al ons geld veilig wisselden zou de taxi er zo moeten zijn. 2 en een half uur later is hij er ook daadwerkelijk. De taxi is een klein busje (het best te vergelijken met iets waar wij in België schapen zouden vervoeren ofzo. Het is gammel, er zijn net 3 plaatsjes en alles rammelt. Het verkeer  in Accra is één grote chaos. Alle auto’s rijden door elkaar, fietsen ertussen, mesnen wandelen op de weg en iedereen claxonneert constant! De rit zou maar 15 min duren, na 1 uur komen we in het hotel aan. We trekken meteen de kamer in en slapen tot de middag. We zijn uitgteld! ’s Middags verkennen we de buurt rond ons hotel. Het is druk maar de mensen zijn erg vriendelijk. Wel moeten we nog erg wennen aan de temperatuur. Het is hier 33°C en benauwd warm. Ook is het opletten voor de enorme gatenaan de kant van de weg. De rioleringen liggen hier namelijk soms gewoon open! Voor de rest valt onze wandeling reuze mee en eten onderweg nog appelsienen en heerlijke een kokosnoot! Terug in het hotel is Lana ziek. We vermoeden van de hitte, medicijnen, appelsienen,…  Ook ’s avonds is het niet beter dus gaan Xenia en ik samen iets eten. De Ghanese keuken is erg pikkant maar valt zeker in de smaak! Wanneer we terug zijn hangt Lana Nog steeds boven de pot en besluiten we allen om vroeg in ons bed te kruipen. Het was een lange dag…

Dinsdag 7/02/2012

De wekker gaat al vroeg want om 8 uur komt de taxi ons ophalen. Lana is gelukkig al beter dus kunnen we samen aan de ontbijttafel gaan. Na een lekker ontbijtje is het 8 uur en gaan we voor het hotel op het terras zitten. Daar wachten we… en wachten we… tot om half 11 de taxichauffeur er was. Als ik al iets geleerd zou hebben op deze twee dagen is het toch wel dat je in Ghana veel geduld moet hebben!

De rit naar Kpando was er ook eentje om u tegen te zeggen. De Taxi was duidelijk niet voorzien op 3 reizigersters en valiezen. 3 koffers moesten op de achterbank waardoor er nog slecht 1 plek was om te zitten. Xenia zat dus op mijn schoot en Lana van voor onder een hoopje rugzakken. En dit alles weer voor de komende 5 uur! De rit naar Kpando zelf was wel heel mooi. Je zag het stedelijkere landschap van Accra veranderen in grote bossen met palmbomen, bananenbomen en uitgestrekte velden.
Toen we aankwamen werden we hartelijk verwarm door Anke en Stephanie. We installeerden ons met nodige muggennetten enz en gingen dan nog een kijkje nemen in het dorp. Kpando is een leuk dorp je dat gebouwd is rond 1 grote weg. Naast deze weg zijn allemaal kleine kraampjes en winkeltjes. We kochten er brood, ananas en bananen. Genoeg om morgen de ochtend mee door te komen. Als avond eten kookt de kokkin van de school voor ons en dat is best lekker!