Vrijdag 2/03/2012: Afscheid Aziave,Nieuw materiaal  voor KG en P1, Meatpie en Malt Guiness…

De aller laatste dag op Aziave kwam er dan toch sneller aan dan verwacht. Ook al had ik meer dan eens uitgekeken naar deze dag, eenmaal ik aankwam op school voelde het toch vreemd dat het hier nu op zat.

We maakten er nog een leuke dag van. Xenia en ik maakten gisteren twee grote kleurrijke alfabetten en hingen deze in de klas op. Over het resultaat ben ik erg tevreden. De klas is volkomen veranderd sinds wij hier 3 weken geleden arriveerden. Dit is iets dat ik toch zeker heb kunnen bereikend en dat de komende 10 jaar niet van de muur gaat (met dank aan de enorm dikke behangerslijm!).

Nadien maakten we er nog een echt afscheidfeest van  door de kindjes hun gezichten te schminken en samen de foto’s van de voorbije drie weken te bekijken.


Door de afgelopen weken iedere dag in deze klassen aanwezig te zijn, wisten we erg goed wat de school nog goed kon gebruiken. We kozen ervoor om zowel  KG1 als KG2 en P1 te schenken: degelijke schrijfpotloden (waar de punten niet meteen van afbreken!), slijpers (aangezien de kinderen hier hun punten scherpen met vlijmscherpe scheermesjes), schrijfpapier,  schriftjes voor ieder kind en drie kleine wereldbollen (eentje voor in iedere klas). Ik had hen persoonlijk ook graag wat meer speelgoed geschonken maar aangezien het materiaal waarover ze nu beschikken niet voldoende gebruikt wordt kunnen we het beter aan een van de volgende scholen schenken.
(Met dank aan al mijn sponsors! De kindjes waren er erg blij mee!)

De Teachers of Aziave hadden voor ons ook nog een kleine verrassing in petto. Eentje waar we al voor gevreesd hadden: Een traktatie van Ghanees lekkers… We kregen alle drie een meatpie (soort van droog deeg koekje met daarin beef dat ze aan de kant van de weg verkopen maar waarvan ik vermoed dat de beef gelijk staat aan rat) en een non-alcoholische Malt Guiness. In elke reisgids lees je het: “eet geen vlees dat aan de kant van de weg verkocht wordt,…” maar hier konden we duidelijk niet onderuit. Ogen dichtknijpen en naar binnen werken met de glimlach dan maar. “Oh it is delicious” en van binnen bijna overgeven. De malt Guiness was al bijna even erg maar ook deze halve liter werd naar achter gekapt! Uiteindelijk raakte alles dan toch op of weggemoffeld in de handtas en konden we met een misselijk gevoel weer naar huis vertrekken om daar wat te gaan bekomen!

(GELUKKIGE VERJAARDAG MAMA <3 )

Zaterdag 3/03/2012: Ziek, geen politiebal voor Mara en Xenia, in de zon, James, studentendoop op Kpantech en verliefde Prince:

De wekker ging al om half 8 omdat we vandaag normaal gezien naar het politiebal in Emanuel’s geboortedorp gingen.  De meatpie stak daar bij mij een stokje voor. Ik was nog niet deftig uit bed of ik kon al naar het toilet lopen. De meatpie kwam er langs twee kanten tegelijk uit, niet zo gezellig en al helemaal niet als je geen stromend water voor handen hebt. Na een uurtje afzien was het dus duidelijk dat ik niet mee zou kunnen vandaag. De meisjes hadden eigenlijk al vanaf het begin niet zoveel zin om te gaan vandaag en hadden dus nu voor 1 van hen een excuus : voor Mara zorgen. Er werden stokjes getrokken voor wie bij mij mocht blijven en Xenia was the Lucky one. De rest vertrok dan maar met de Taxi en ik kroop terug in bed. Tegen de middag was ik al grotendeels opgeknapt en besloot samen met Xenia van het zonnetje te gaan genieten op ons terras. We aten een broodje en voor ik het wist waren mijn billen zo rood als een kreeft. Auwch. De rest van de dag was dus maar binnen blijven en samen Spartacus afleveringen kijken.

Al bij al was het toch nog een leuke, relaxte voormiddag. Zeker toen ik van mama en papa te horen kreeg dat we er eindelijk ons metekindje bij hebben. Welkom in onze familie kleine Marie! <3 Ik kan al niet wachten om je te ontmoeten…

Tegen de avond kwamen Anke, Lana en Stephanie terug samen met James. James is een enorm toffe man met wel erg westerse ideeën. Hij studeerde vroeger in New York en Londen en staat in Accra aan de top van Vodafone. Het was erg leuk om met hem samen aan tafel te praten over geloof, Ghana, Europa enz. Eindelijk iemand die onze gedachten ook kon bergijpen!

’s Avonds om half 9 begon er hier op Kpantech (de middelbare school waarop wij verblijven) de studentendoop voor alle eerstejaars. Prince had er ons op mee gevraagd, het zou er vrij rustig aan toegaan met hier en daar een klein optreden, en dus zouden wij eens een kijkje gaan nemen. Al gauw hadden we in de gaten dat het hier niet zo rustig aan toe zou gaan. De eerstejaars waren volledig geschminkt en verkleed en hadden heel wat takken in hun haar. Het was een hele bende losgeslagen jongens die al helemaal zot werden van de 5 witte grieten in hun gezelschap!

De showtjes en dansjes waren erg amusant en ik heb goed gelachen! Toen de jongeren ook allemaal 1 voor 1 gedoopt werden met het water van DE KROKKIE sloeg de gekte toe! Er werd gedanst en al gauw werden wij mee getrokken in de menigte. Het dansen ging nog wel geteld 5 seconden door en veranderde toen in ‘raak zoveel mogelijk delen van de witte meisjes aan’! We raakte verspreidt in de massa, gilden het uit en vergingen van het lachen. (Normaal gezien zou dit alles absoluut niet grappig zijn maar de omstandigheden waren zo bizar dat ik er echt de slappe lach van kreeg!) Gelukkig slaagden we er allen in om na enkele minuten ons heel huids van de groep te verwijderen en vergingen al helemaal van het lachen toen we hoorden dat Stephanie de volle lading gekregen had…

Prince besloot daarna nog even om het allemaal nog niet iets dramatischer te maken door Xenia in volle groep een liefdesverklaring te geven! Waar haalt hij het uit! Ondertussen vroegen alle andere studenten ook nog of ze met ons op de foto mochten. Er zijn wel 50 foto’s getrokken met die jongens denk ik en op den duur stonden ze in rijtjes aan te schuiven! We waren net popsterren! Deze avond komt beslist op nummer 1 bij meest bizarre avonden ooit!

Zondag 4/02/2012: 1 maand van huis, lazy-day en super heet!

Vandaag ben ik exact 1 maand van huis. Wat is dat al snel gegaan seg. Ze zeggen altijd dat de eerste helft het traagste vooruit gaat… dan denk ik dat de laatste weken wel écht voorbij gaan vliegen! Toch ben ik mijn leven hier al heel gewoon en lijkt België nu erg ver weg en lang geleden…

Mijn zondagochtenden breng ik hier vrijwel hetzelfde door als thuis. Lekker lui doen, lang ontbijten (alleen staan er hier nooit pistolékes op het menu) en de hele voormiddag in de pyjama blijven lopen. Tegen de namiddag was het tijd om nog eens buiten te komen want ons brood was op.

Sinds het regenseizoen hier begonnen is koelen de avonden een beetje af en krijgen we rond 17 en 18 uur wel eens een serieuze bui maar de dagen zelf worden veel heter. De zon brandt nu sterker dan de vorige weken en dat hebben mijn beentjes gisteren mogen ondervinden! Op mijn thermometer las ik vandaag af: 40°C in de schaduw! Voor de grap hield ik hem dan ook maar eens in de zon: 48°C!!! Pffff kunnen jullie je dat in het frisse België zelfs nog maar voorstellen? J

 Maandag 5/03/2012: Een nieuwe school, KG1, Sien op bezoek, heel wat lekkers, Pasfoto’s!

Een nieuwe week en een nieuwe school. Vandaag wordt onze eerste dag op TNT. TNT is een kleine en gezellige school. Ook al ligt het maar op 10 minuten wandelafstand van ons huis, toch is het erg afgelegen en ligt het een beetje achter ene heuvel. Toen ik de school voor het eerst zag voelde ik me er meteen thuis…

TNT is wel een erg arme school. Voor de kleuterklassen bestaat er geen gebouw, enkel een afdak. De kindjes en de teachers zitten er dus gewoon in het zand, moeten iedere dag alle stoeltjes en banken terug naar binnen brengen en als het regent kan de school niet doorgaan. Gelukkig is men bezig aan een nieuw gebouw maar dat zal nog wel een tijdje duren vrees ik.

Ik zal de komende drie weken hier legeven in KG 1. Er zitten maar 10 kindjes in en de juf lijkt me best wel tof. Nog een super pluspunt: géén stokken om te slaan! Hoera!

Terug thuis hebben we kennisgemaakt met Sien. Sien is een vriendin van Anke die hier een weekje komt logeren en dan verder trekt door Ghana. Ik was vooral erg blij om Sien te zien omdat ze een leuk pakketje van thuis voor me bij had! Een tweede gsm en briefje van Simon, natte doekjes (danku Bebonnen en Bompa!), kinderchocolaatjes (mmmm danku An!) en nog een doos chocolade (Danku Mama en Papa!).

Vandaag zij we ook nog naar Kpando geweest om pasfoto’s te laten nemen. Aangezien we onze visa hier plots moeten laten verlengen (we wisten weer van niks) moesten we ook nog twee pasfoto’s hebben. Die hebben we laten nemen buiten op straat, gewoon met een wit doek als achtergrond. Héél schoon maar dat maakt me niets uit. Zolang de immigratiedienst van Accra het maar goed vind.

’S Avonds stond er voor ons weer een pizzake op het programma. Na vorige keer wilden we snel weer een nieuwe, jammer genoeg was deze wel iets minder maar ik heb er toch nog van genoten.

Dinsdag 6/03/2012: Independence day!

6 of March is het independance day in Ghana. Een feestdag die zeker niet vergeten mag worden. Al weken zijn alle scholen hier aan het oefenen met marcheren, iedereen moet er op z’n best uitzien,…

Deze morgen was het dan eindelijk zover. Alle scholen van de omgeving zakten af naar Kpantech om hier op het grote plein de feestdag te vieren. Het was bloed heet maar alle kadetten stonden in hun legeroutfitjes met houtengeweer de hele tijd in houding. Gelukkig mochten wij onder een van de feesttenten toekijken op het gebeuren want anders had ik het niet lang volgehouden vrees ik. Dat gelde trouwens na 2 uur stilstaan in de blakke zon ook voor de kadetten. Vanaf het moment dat de eerste flauwviel volgde in 1 uur nog minstens 5 makkers hem op. Ik had er echt medelijden mee maar dat hoort er blijkbaar bij: afzien voor het vaderland…

 Om 12 uur had iedereen gemarcheerd en gedanst (inclusief Anke en Stephanie samen met special school!) en zat het feest er op. Gelukkig want ik bestierf het van de hitte, de honger en de dorst!

Na een lekker middagmaaltje met zelfs een stukje komkommer (vondst van de week!) zijn we nog even een goei Alvaroke gaan drinken in the spot!

Woensdag 7/03/2012: wekker om 5:30, té lange trotro rit, miserie met de visums, oxfordstreat, guesthouse gevonden.

Toen deze morgen mijn wekker om 5:30 ging kon ik mijn oren bijna niet geloven. Het was nog midden in de nacht! Toch maar op gestaan, me snel snel aangekleed met een slaapkop en samen met Stephanie, Lana en Xenia naar het trotro station in Kpando gewandeld.

We gingen namelijk vandaag onze visums verlengen in Accra. Vorige week zijn we er achter gekomen dat de mensen in the airport ons maar 60 dagen hebben gegeven en dat we dus nog 30 dagen extra nodig hebben. Miserie miserie maar kom we zouden er dan wel een leuke citytripje aan vast koppelen. Anke die bleef thuis want Sien was er nog en met vier zou het allemaal toch ook handiger zijn voor de taxi’s.

Dus om 6 uur zaten wij wel geteld voor de komende 5 uur vast in een klein minibusjes (denk aan de loodgieter buskes van bij ons) met 14 man! Wat een pretje! Gelukkig is er hier in Ghana naast de weg altijd van alles te zien: gigantische dode ratten die mensen verkopen, drie levende koeien in een pick-up vast gebonden, een prachtig landschap en zelfs een groep bavianen die de weg overstak!
Om 11 uur kwamen we dan aan in Accra. Op zoek naar de immigratiedienst die ons melde dat een visumaanvraag wel 2 weken duurde!  Al een geluk dat we James hebben met al zijn connecties! Hij regelt een afspraak voor ons in het Holiday Inn hotel met ene Martha die een snelle sjoemel procedure in gang zet. Martha is ene lieve madam, we geven haar onze paspoorten en pasfoto’s mee en moeten haar 50 euro betalen voor de verlenging. (Het normale traief). Maar met een extra zakcentje gaat hier alles nog iets makkelijker dus moeten we haar ook nog wat extra toestoppen. Hopelijk is het dan morgen in orde!

Onze paspoorten zijn nu in iemand anders handen en dus besluiten we dan maar eens een kijkje te gaan nemen in Oxfordstreat. Een souveniers straat met heel veel kleine m naast elkaar, een enorme drukte en irritante verkopers die je blijven achtervolgen!

Toch geniet ik van Oxfordstreat en zeker wanneer we een Chicken Inn tegen komen! Fritten met ene kiphamburger! Hallelujah! Ik kocht heel wat souveniertjes en waar ik als een echte harde tante meer dan de helft voor af bied of ik moet het niet hebben en ga daarna ook nog eens een ijsje eten! Als je hier dan toch bent moet je proffiteren he! :D

 Dan op zoek naar een slaapplaats voor vanacht… We kunnen naar het Hansonic Hotel gaan waar we al een keer overnacht hebben maar dat is helemaal aan de andere kant van Accra dus besluiten we hier in de buurt eens wat rond te horen. Uiteindelijk vinden we ene geusthouse dat goedkoop is voor deze buurt (7.5 eruo/persoon) en besluiten hier dan maar de nacht door te brengen. 1 Nadeel het wordt dan wel met 4 in één groot bed slapen…

Maar dat zijn zorgen voor later! Eerst nog wat eten in de Pizza In! (Zalig) En daarna een eerste douche nemen met stromend water! Dat is al meer dan een maand geleden! Ook hebben we thuis ene kleine watercrisis waardoor ik zelf al een week niet meer gewassen ben.
De douche was dus g-e-w-e-l-d-i-g en ik kan er weer tegen voor twee weken se! J

De nacht was iets minder. Bij Xenia kwamen de pizza’s er terug uit en met 4 in 1 bed slapen was toch niet echt het beste idee dat we hier al gehad hebben…

Vrijdag 9/03/2012: Slechte nacht, lekker ontbijt, oxfordstreat, Art Market, slecht nieuws, Francis(vriendelijkste Ghanees ooit), terug naar huis.

Deze morgen was ik echt gebroken. Ik had het idee dat ik beter niet geslapen had en er stond ons nog een erg lange dag voor de boeg. Dan maar even goed ontbijten. Een toast met thee en een omeletje was ook al een eeuwigheid geleden en ik was er dan ook erg dankbaar voor (heb er wel te veel voor moeten betalen. Afzetters!) .

Vandaag stond er niet zoveel op de plannng buiten wachten op het telefoontje van Martha. Heel vervelend aangezien we geen flauw idee hadden wanneer ze ging bellen, naar wie ze ging bellen, waar we dan naar toe moesten,…. We gingen dan nog maar eens een klein toertje door oxfordstreat maken en een lekker sappige mango eten uit het vuistje.

Daarna trokken we naar The Arts Market. Een echt zottenkot met allemaal kleine kraampjes onder 1 groot dak, waar de mensen je smeken om in hun winkel te komen kijken naar 1000den armbandjes, houtenbeeldjes, schilderijtjes enz. en je er vervolgens niet meer uit laten. Ik kreeg er bijna de slappe lach van! Tegen goede voornemens in kocht ik er weer veel te veel maar achteraf gezien heb ik nog van geel enkele aankoop spijt dus dat is dan wel goed! J

Om 17 uur nog geen nieuws van Martha. Dan maar zelf eens bellen want straks wordt het donker. “Oh I am sorry, it is not going to be finished today. Maybe tomorrow.) Ja lap! Eerst heb ik gebeld naar James en gevraagd of hij nog eens bij Martha kon horen. Dan verder zoeken naar een slaapplaats. De dingen in de buurt waren of wel veel te duur of wel echt té krottig. Ondertussen zaten we in de problemen want het was al aan het schemeren en we zaten op straat met al ons geld, fototoestellen  en zakken met souvenirs. We hadden bijna besloten om een Taxi naar het Hansonic Hotel te nemen in de hoop er daar nog plaats was toen we een man aanspraken en vroegen of hij hier in de buurt nog iets goedkoop wist. Hij wilde ons wel naar een guesthouse in de buurt brengen met zijn auto. Eingenlijk moet je hier een blindelings vertouwen hebben in de mensen want in België was ik nooit in die auto ingestapt. De man bleek Francis te heten, werkte in een bank hier in de buurt, had ooit 6 maanden in Holland gewoond en was heel erg vriendelijk. Het eerste guesthouse waar we stopten bleke volzet, dan maar het tweede proberen. Dat ging maar dan moesten we er wel ’s morgen uit om 7 uur. Ondertussen kreeg ik telefoon van James. Martha vertelde hem dat het er zelfs in zat dat de paspoorten morgen nog niet in orde zouden zijn en misschien pas maandag. Dat veranderde de zaken weer. We besloten Francis heel erg te bedanken voor de moeite maar dat we toch beter met de trotro naar huis konden gaan omdat een heel weekend in Accra overnachten niet bepaald in ons budget zat. Dat vond hij  niet erg en hij zou ons dan wel naar het trotro station brengen! Echt super lief! Toen we aankwamen in het trotro station was het al pik donker en vrij onbetrouwbaar. Francis regelde onze trotro en toen we wilden betalen bleek hij de helft al uit zijn eigen zak bijgelegd te hebben! Diej mens is echt te goed voor woorden! De trotro daarentegen was iets minder. Deze was nog kleiner dan de vorige en ik moest  met mijn benen half op die van Stephanie zitten met mijn rugzak en alle zakken boven op mij! Wat een rit!

Het was een leuke trip maar ik ben blij dat ik weer thuis ben ook al is het zonder paspoort. Het plan is nu dat Anke het maandag gaat halen wanneer ze Sien weer in Accra gaat afzetten.
Door zo een weekendje weg te zijn begin ik wel te merken dat ik Kpando echt als mijn thuis begin te zien... Het zal nog moeilijk worden om hier te vertrekken vrees ik.