Dinsdag 21/02/2012: Hoekenwerk poging 2, vlechtjes bij Xenia

Madam Evelyn kwam er pas om 9 uur door. Een uur te laat maar toen ze blijkbaar op het punt stond om te vertrekken leek het nogal regenachtig en dacht ze dat ze toch beter nog even kon wachten. Maar toen dus de regen uitbleef besloot ze om het toch maar te riskeren en naar school te komen. J

Ik liet de kindjes vandaag nog wat klapspelletjes doen met hun naam zodat ik deze wat beter zou kunnen leren kennen en daarna gaf ik een herhalingsles van gisteren. Aangezien gisteren het doorschuiven nogal hectisch verliep bedacht ik nu iets anders. De kinderen kennen een liedje dat als volgt gaat: “when I sit down and I stand up, and I sit down again. One to and three and four and five and I sit down again!”. Met dit liedje leerde ik de kinderen doorschuiven. Op “one, two and three and four and five” moesten de kinderen naar de volgende hoek marcheren om vervolgens daar te gaan zitten. Tegen het einde van het liedje moest dus ieder groepje klokgewijs verplaatst zijn.
In het begin was dat erg moeilijk! De kinderen dachten blijkbaar dat ze als eerste op een nieuwe stoel moest gaan zitten en renden door de klas, vertrappelde andere kinderen en sommigen kropen zelfs over de tafel. Zucht. Met handen en voeten en héél veel voordoen is het me uiteindelijk dan toch gelukt om ze het ook op een bijna normale manier te laten doen maar er is nog wel wat werk aan de winkel!

Na de speeltijd trokken Xenia en ik naar buiten om enkele estafetten spelletjes te spelen. De kinderen waren in hun twee klassen verdeeld en moesten om beurten op allerlei manieren met een bal naar de overkant lopen en zo snel mogelijk terugkomen. Een hele belevenis voor zowel de kinderen als voor Madam Evelyn en Madam Doris. De twee dames gingen er volledig in op en maalden de kinderen constant aan om steeds harder te lopen! (af en toe met een tikje van hun stok…) Madam Doris haalde het zelfs 1 keer in haar hoofd om al schreeuwend en met haar stok slagend achter een kind te lopen omdat deze te traag liep naar haar zin!  Al bij al waren de kinderen reuze enthousiast en dat deed me echt plezier!

Na school zijn we Xenia haar haren gaan laten invlechten. Twee uur wachten voor ons en een hoop pijnlijk getrek voor Xenia maar het resultaat mag er best zijn! Hopelijk blijft haar haar zo minder in de knoop en lijkt het minder vettig. Ik ben op dit moment nog niet van plan om vlechtjes te laten zetten omdat ik vrees dat m’n kopke dan wel eens zou kunnen verbranden en dat is nu net één van de enige dingen dat nog niet verband is!

De mensen hier begrijpen trouwens ook niet dat ik verbrand ben van de zon. Eén iemand vroeg me zelfs of ik wel zéker wist dat het van de zon kwam en dat niet gewoon mijn rode kleedje was afgegaan…

Woensdag 22/02/2012: Worship, Gruwel op Aziave, the woodshop

Worshipday vandaag dus de ochtend begon heel aangenaam. Eerst worship volgen op Primary, wat buiten een praatje maken met de leerkrachten, samen liedjes zingen en dan samen met Lana sportlessen geven aan P1, P2 en P3. Heel gezellige voormiddag dus.
Toen we aan de slag wilden gaan in KG ontbraken er 3 kinderen. Eentje van mijn klas, James (jongen die bij ons thuis altijd bellen komt blazen) en twee kleintjes van KG1.

Toen ze even later binnen gesleurd werden door een andere leerkracht begon de ondervraging in het Ewe. James en de twee andere kinderen waren tijdens breaktime blijkbaar naar hun huis gerend om er snel iets te gaan eten, spijtig genoeg had een andere leerkracht hen opgemerkt en moesten ze dus gestraft worden. Eerst waren de jongen en het meisje (3jaar) van KG 1 aan de beurt. Ze moesten hun handjes uitsteken terwijl Madam Doris er harde stokslagen opgaf. Al snel gilden de kindjes het uit van de pijn en wilden ze niet nog een keer hun handen uitsteken. Dat maakte Madam Doris allemaal niet uit. Dan sloeg ze wel overal waar ze de kinderen raken konden. De kindjes gingen al wenend weer op hun plaats zitten. Toen was James aan de beurt. Aangezien hij twee jaar ouder is kreeg hij de volle laag van Madam Evelyn. Ze sloeg hem kei hard op z’n handen, benen, achterwerk, rug en buik. James krijste van de pijn en kroop over de grond. Hij bleef maar zeggen “please stop” maar Evelyn sloeg gewoon verder. Ik denk dat ze hem minstens 40 keer heeft geslagen.

Xenia en ik konden het echt niet meer aanzien, het gekrijs ging door merg en been. Ik stond aan de grond genageld en was compleet machteloos. Dit was het verschrikkelijkste dat ik in mijn leven ooit gezien heb en ik kon niet snel genoeg weg zijn van deze verschrikkelijke plek. Het weerzinwekkendste van al was nog dat de andere kinderen niet meer konden van het lachen en dat de klas daarna doodleuk overging tot het zingen  “ If you’are Happy and you know it, say Amen!"  Ik heb enorm veel zin om hier nooit meer terug te keren en heb me meermaals afgevraagd wat ik eigenlijk op deze school doe.

Terug thuis was de possitieve sfeer ver te zoeken. We besloten dan maar om onze zinnen even wat te verzetten en gingen naar The Woodshop (ze verkopen er allerlei zelfgemaakte beeldjes). Francis, de eigenaar ervan, had ons al eerder uitgenodigd om eens een beeldje te proberen maken. Lana en Stephanie begonnen als eerste aan een olifant maar het bleek zo’n moeilijk en lang werkje dat wij vandaag niet meer aan de beurt konden. Niet erg. Ik was al lang blij dat ik gewoon even buiten waren geweest.

Donderdag 23/02/2012: Terug naar Aziave

Met de gedachte ‘ik ga toch op zen minste naar school gaan om de kinderen een leuke dag te bezorgen’ vertrok ik deze morgen met héél veel tegen zin naar Aziave. Ik was ook vast beraden om met Evelyn over het voorval te praten.
Om 8 uur was er natuurlijk nog geen leerkracht te bekennen en liepen de kinderen zo wat doelloos rond te hangen. Om half 9 besloot ik om dan maar gewoon zelf de dag te starten en riep ik alle kinderen binnen. Ik zou ze vandaag de onderdelen van ‘The Body’ leren. Toen we al goed op dreef waren, kwamen tegen kwart na 9 toch ook nog Madam Evelyn en Madam Doris opdagen.

Madam Evelyn vervoegde zich zoals gewoonlijk vriendelijk en begon mijn uitleg te vertalen. Dat apprecieer ik altijd oprecht aangezien de kinderen mij anders heel moeilijk verstaan. De kinderen staken tot mijn verbazing veel op van mijn les. Het ging vlotjes en ik had er na een tijdje zelfs weer plezier in. Madam Evelyn was ook veel aangenamer dan gisteren en dat was ook al een pak van m’n hart. Nog zo’n gruwel vertoning zou ik niet meer hebben kunnen verdragen.

Tijdens de breaktime besloot ik het er met haar even over te hebben. Ik legde haar uit dat het voor ons zeer choquerend was en dat wij dit absoluut niet gewoon zijn. Ik vertelde haar ook dat je voor zoiets in België in de gevangenis terecht kunt komen! “Belgium is Belgium and Ghana is Ghana” zei ze dan… Het heeft weinig zin om hierover te praten vrees ik. Ik hoop gewoon dat ik de kinderen hier op Aziave een leuke drie weken kan bezorgen en dat ze iets bijleren.
Anke en Stephanie vertelden ons gelukkig wel dat op de andere scholen hier in Kpando veel minder geslagen wordt dan in Aziave en dat ze daar er echt proberen op te letten. Laten we hopen…

Vrijdag 24/02/2012: The Monkeys, The Mountain, The Falls en bijna in de broek!

Vandaag gingen we op schooltrip met de middelbare school van Aziave! Speciaal voor ons was er een uitstap gepland en de kinderen die het konden betalen mochten ook mee. (Vooral middelbaar dus) Normaal gezien gingen Emanuel ons om 7 uur komen op pikken. Dat uur veranderde dan nog eens een keer in half 8 en 8 uur maar uiteindelijk kwam de bus er dan toch aan om half 9. Al een geluk dat we wat aan de Ghanese tijd beginnen te wennen en toch pas tegen 8 uur waren op gestaan! J Om half 9 stapten we dus op een overvolle bus met mega enthousiaste en zingende kinderen, Emanuel, nog een andere begeleider en de directrice.

 Na een half uurtje rijden kwamen we bij onze eerste halte: The monkeys! We kregen allen een klein banaantje in onze hand en gingen zo het bos in. Geen aap te zien en ik kreeg al mijn bedenkingen. Toen stopte onze gids plots op een open plek en begon een sissend geluid te maken Al snel hoorde je de ene aap na de andere naderen en op 10 seconden waren we omsingeld door kleine aapjes! Ze waren super schattig! Wij kregen de opdracht de banaan in de lucht te steken en dan zouden ze vanzelf wel op je arm springen, en inderdaad! Even snel als de aap op m’n arm sprong was hij al weer verdwenen mét banaan!  Toen de bananen opwaren was het spektakel dus ook voorbij en verdwenen de apen weer in het bos!

Wij weer de bus op met veel gezang voor 45 min. Toen kwamen we aan bij The Mountain (afa djato), de hoogste berg van heel Ghana. 825 meter boven zeeniveau en wij zouden hem gaan beklimmen. De directrice bleef wijselijk aan de voet van de berg want bergbeklimmen was toch niet helemaal haar ding. Moedig als we waren begonnen we aan de tocht! Al heel snel zonk de moed ons al in de schoenen want deze klim was onvoorstelbaar zwaar! Het was een geklauter op rotsblokken met een hellingsgraad om u tegen te zeggen en dat bij een temperatuur van 40°C. Ik heb meer dan eens tijdens deze beklimming gedacht dat ik het niet ging overleven en het niet ging halen, zo zwaar was het! Twee minuten klauteren en weer rusten. We konden niet meer en onze kleren waren kletsnat!

Uiteindelijk is het Emanuel en de kinderen toch gelukt om ons bijna naar boven te sleuren en na  1 uur verschrikkelijk afzien bereikten we dan toch de top! Hallelujah!

Boven op de berg was het snik heet en het zat er vol insecten die ons allen tegelijk aanvielen! Ze kropen in mijn ogen, staken in mijn benen, het was verschrikkelijk! Snel wat foto’s nemen, nog even genieten van het uitzicht en weg hier!
De afdaling was langs dezelfde weg en levens gevaarlijk! Ik ben dan ook meer dan eens op m’n poepke gevallen maar raakte toch zonder kleerscheuren weer beneden. Benden stond een heerlijk lunchmaal op ons te wachten! Een frisse Cola met rijst, kip, spaghetti en een slaatje! Allemaal gemaakt door Grace de vrouw van Emanuel! Het eten had me hier nog niet dikwijls ZO goed gesmaakt! Het was zalig!
Na het etentje nog eens 45 min richting watervallen. Tijdens de rit begon mijn buikje al wat te pruttelen… O oow. Anke had ons nog zo gewaarschuwd op te passen voor het eten, en zeker voor groenten aangezien die niet gewassen zijn met zuiver water. Toen we aankwamen bij de watervallen was ik dus nog net op tijd voor het toilet! Oef.
Vooraleer we bij de watervallen waren was het nog een half uurtje wandelen. Ik begon te merken dat het buikje nog steeds niet in orde was en wist dat hier geen toiletten meer in de buurt waren. Toen we aankwamen bij de (prachtige) watervallen kon ik het niet meer houden en was een spurtje naar de bossen héééél erg noodzakelijk! Heb me wel even serieus miserabel gevoeld maar besloot dan toch maar een zwemmetje te wagen. Het koude water deed gelukkig deugd en al gauw was ik van mijn buikpijn zo goed als verlost!Ik heb nog enorm genoten wan de watervallen! Het is er super mooi, het water is lekker koud en de waterval was de harde douche die ik hier al bijna 3 weken mis! Al snel was de helse klim van de berg vergeten…
Moe, klets nat en uitgeputs stapten we na een uurtje of 2 weer de bus op richting school. Het was nog een dik anderhalf uur rijden maar dat maakte niet zoveel uit. Ik heb me echt reuze geamuseerd vandaag!

Zaterdag 25/02/2012: Trotro, Kpong, nog eens trotro’s, parels, teleurstelling en Pizza!

Om half 9 ging al weer de wekker. We gingen vandaag naar Kpong en ik had er zin in! We zouden 2 uur in de trotro (minni busjes die veel goedkoper zijn dan een taxi) moeten zitten maar dat zou het waard zijn want in Kpong was de Beatsfactory en daar gingen we mooie parels kopen! J

Dus wij twee uur opgepropt in de trotro. De weg was lang en heet en ik had de rit duidelijk toch wat onderschat. Toen we aankwamen begonnen we meteen rond te vragen waar de beatsfactory ergens zou zijn. Dat bleek nog een heel eind wandelen dus namen we de Taxi. De Taxi zette ons af op een verlaten plek waar 1 winkeltje was met kralen. Dit was duidelijk niet de Beatsfatory dus moesten we terug. De taxichauffeur wist ditmaal ineens wel wat we  bedoelden en zou ons afzetten bij een trotro die naar daar reed. Weer een half uur de trotro op, een kwartiertje wandelen en jawel we hadden het gevonden! Hoera Hoera!

De fabriek bleek een gezellig huisje met een mooie groene tuin te zijn, klein verschil met de fabrieken van België dus. We kregen een snelle, van buiten geleerde rondleiding en mochten dan naar het winkeltje waar de parels verkocht werden. Ik was vastberaden met een volle zak naar huis te komen maar dat viel even tegen. Niet alleen was er weinig keuze, de parels waren ook veel te duur! Dit had ik me wel even anders voorgesteld. We besloten dan maar er toch enkelen te kopen en keerden nogal teleurgesteld terug.

Gelukkig hadden we nog 1 laatste vooruitzicht voor vandaag. Vorige week hadden we aan een klein restaurantje/bar gevraagd of het niet mogelijk was om voor ons een pizza te maken. Dat ging wel lukken zijden ze maar dat zou wel een weekje duren aangezien alle ingrediënten van Accra moesten komen. Geen probleem voor ons, we zouden wel wachten! Vandaag was eindelijk zover en om half 7 zaten we op het terras in Kpando. Ik probeerde me er niet te veel bij voor te stellen want ik vreesde er een beetje voor maar na een half uurtje wachten stond daar plots de zaligste Pizza die ik al ooit gezien had voor m’n neus! Hij smaakte ook verrukkelijk en we genoten er allen enorm van! Ik besefte maar al te goed dat ik door dit slippertje morgen op de pot zou zitten maar het was het volledig waard!

Omdat we nog licht euforisch aan het nagenieten waren van onze Pizza’s besloten we het ook maar ineens eens te wagen om op Café te gaan! Toch maar voor de veiligheid een local erbij halen dus smste ik Prince op die graag meewilde. Op het terras van het Café was het super gezellig. Er stond leuke muziek op, ik genoot van een Alvaro passionfruit en de Ghanezen maar dansen (want als er iets is dat ze hier goed kunnen is het toch zeker dansen!).

Toen de barman, op aanvraag, ook nog eens ons favoriete Ghanese nummer draaide ging het dak eraf! We amuseerden ons te pletter en het leek wel of we hier elke avond kwamen. Toen er dan ook nog eens twee witte ( de eerste witten die ik hier in 3 weken zag!) binnen kwamen waren wij de eerste die hen Jevvo  Jevvo naar de kop gooiden tot grote hilariteit van alle Ghanzen!  (Voor alle duidelijkheid: Alvaro is non-alcoholic beer J )
Toen we om 22 uur weer veilig thuis kwamen kroop ik moe maar tevreden in m’n bedje.

Zondag 26/02/2012: op de pot, foto’s van vrijdag kwijt, geen elektriciteit en reuze storm!

Zoals voorspeld bracht ik de morgen door op ons ranzig, stinkend toiletje dat je moet doorspoelen met een emmer water. Gelukkig ging het na een uurtje al beter en kon ik wat verder werken op de computer.
Toen ik wat foto’s zocht merkte ik dat ik een map met foto’s kwijt was. Blijkbaar waren de foto’s van de watervallen, de apen en de bergbeklimming niet goed op mijn laptop gezet maar had ik ze wel al van het fototoestel verwijderd. Echt balen en iedereen in huis dik slecht gezind want er zaten er hele goeie bij! Daarbovenop viel vandaag ook alle elektriciteit uit. Dus geen computer meer, geen licht, geen ventilators en geen ijskast!

Echt een heel slecht moment om geen elektriciteit te hebben want vandaag was het een erg benauwde dag! Het was snik heet en bewolkt en ik wist met mezelf geen blijf meer! In de namiddag overtrok ook heel Kpando. Toen de regen uiteindelijk met bakken uit de lucht viel stond heel ons kot op z’n kop. Een gigantische wind blies de regen langs alle kanten ons huis binnen. (Dat heb je natuurlijk als er geen glas in de ramen zit he!) Binnen liepen wij als vijf zotten door elkaar onze spullen watervrij te houden. Tevergeefs: zetels nat, bed nat, stoelen nat, koffers nat,… Ondertussen vielen buiten zelfs de hagelbollen uit de lucht!

Na een avondmaal in het pikdonker met de pillampen zijn we allen maar vroeg gaan slapen. In een nat bed… zucht.

Maandag 27/02/2012: Nieuwe week op Aziave, wéér geen elektriciteit, een douchke.

Deze morgen een nieuwe week op Aziave (tegelijk ook de laatste week op deze school). Om 8 uur geen KG teachers, om 9 uur kwam Madam Evelyn erdoor en om half 10 toch ook nog Doris… Alé vooruit we kunnen beginnen!

Tegen dat ik goed en wel mijn kindjes aan het werk had gezet kwam de directrice ook nog eens binnen gevallen. “Everybody has to go outside because there is a man who will fix the windows. It will only take 30 minutes”.  Dan maar naar buiten met alle 40 kinderen in de snik hete zon. De ‘30 minutes’ van de directrice werden al gauw 2 uur en mijn schooldag zat er weeral op. Ik denk ook niet dat de kinderen daarna nog veel gingen doen want zowel Madam Doris als Madam Evelyn hadden al een matje op de tafels gelegd om een dutje te doen!

Eenmaal thuis had ik afgesproken met mama en papa om op internet te skypen en ik moest ook enkel belangrijke documenten naar mijn schoolbegeleider doorsturen. Helaas weer geen elektriciteit! Aaaaaaaaaaarrrrgghhhhh! Als er morgen weer geen elektriciteit is dan breek ik hier het kot af denk ik!

Na al deze frustraties ben ik maar even een rustig douchke (= nen emmer water over mijne kop kappen) gaan nemen. Dat heeft gelukkig toch nog deugd gedaan want ik was weer behoorlijk smerig. Als je over je arm wrijft en er komen zwarte vellen af dan weet je dat het tijd is om je nog eens te wassen. (ook niet altijd mogelijk want we zitten de laatste weken met een serieus water gebrek.)